اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر کیفیت زندگی زنان مبتلاء به اچ آی وی

زنان مبتلاء به اچ آی وی با چالش های متعدد روانی- اجتماعی مواجه هستند که بر کیفیت زندگی آن ها تاثیر منفی گذاشته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری در ارتقای کیفیت زندگی زنان مبتلا به اچ آی وی است.

روش پژوهش حاضر، آزمایشی و به صورت اجرای پیش آزمون-پس آزمون بر روی دو گروه آزمایش و کنترل است. جامعه آماری مورد مطالعه را زنان مبتلا به بیماری اچ آی وی تحت پوشش انجمن احیای ارزش های شهر تهران تشکیل می دهد. 120 نفر، پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی چندبعدی مربوط به بیماران مبتلا به ایدز را تکمیل نمودند، از بین آن ها، 60 نفری را که کم ترین نمره را به دست آورده بودند، انتخاب و به صورت کاملا تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 300نفر) قرار گرفتند. پرسشنامه بر روی هر دو گروه اجرا شد. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه، طبق پروتکل تحت آموزش قرار گرفت. گروه کنترل در 3 جلسه بدون آموزش خاصی شرکت نمودند. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد و پس از پایان جلسات، پس آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد تا اثربخشی و مقایسه گروه ها مورد بررسی قرار گیرد. از آزمون های تحلیل کوواریانس و تی تست برای تجزیه وتحلیل اطلاعات و آزمون فرضیه ها بهره گرفته شد.

بعد از 10 جلسه آموزش، یافته ها نشان داد که میانگین نمرات گروه آزمایش در کیفیت زندگی و ابعاد آن به طور معناداری افزایش یافته است و بین دو گروه کنترل و آزمایش (زنان مبتلا به اچ آی وی) از نظر میزان کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود دارد. (P<0.05).

نتایج:

 نشان داد که رویکرد شناختی- رفتاری به عنوان یکی از مداخلات درمانی از قابلیت خوبی در توانبخشی روانی- اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی زنان مبتلا به اج آی وی برخوردار است.