اثربخشی گروه درمانی وجودی بر اضطراب وجودی و کیفیت زندگی سالمندان

سالمندی دوره حساس و آخرین مرحله از زندگی انسان است. آگاهی از مرگ قریب الوقوع، باعث ایجاد اضطراب وجودی در سالمندان می شود. بنابراین سالمندان باید توانایی پاسخگویی به مشکلات اساسی وجودی خود را داشته باشند. روان درمانی وجودی با تمرکز بر دلواپسی های غایی انسان ها شامل مرگ، تنهایی، پوچی و آزادی، درمان مناسبی برای سالمندان به نظر می رسد. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی گروه درمانی وجودی بر اضطراب وجودی و کیفیت زندگی سالمندان انجام شد. روش مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را سالمندان بین 60 تا 85 سال تشکیل دادند که در سه ماه دوم سال 1399 به کلینیک مددکاری اجتماعی آفتاب زندگی در  شهرستان شمیرانات مراجعه کرده اند. نمونه گیری این پژوهش در دسترس بود. به طورکلی 24 نفر در این پژوهش شرایط لازم جهت شرکت در گروه درمانی را داشتند. شرکت کنندگان پس از در نظر گرفتن ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند، و به طور تصادفی در گروه های  آزمایش و کنترل گمارش انجام شد. گروه درمانی در قالب 12 جلسه 90 دقیقه ای و به دلیل شیوع بیماری کرونا به صورت آنلاین اجرا شد. جهت اندازه گیری متغیرهای وابسته از پرسش نامه اضطراب هستی مسعودی ثانی و بهمنی و فرم کوتاه پرسش نامه کیفیت زندگی ویر و شربون استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش با تحلیل کوواریانس تک متغیری و تحلیل داده ها در این پژوهش با استفاده از نرم افزار 21 SPSS  انجام شد. نتایج نشان داد که، طبق نمرات پس آزمون، اضطراب وجودی کاهش پیدا کرد و کیفیت زندگی سالمندان افزایش معناداری نداشت. به عبارت دیگر، نتایج پژوهش حاصل نشان داد گروه درمانی وجودی موجب کاهش اضطراب وجودی سالمندان می شود و می توان از گروه درمانی وجودی  به عنوان درمانی موثر برای مقابله با مشکلات خلقی سالمندان سود جست.