پیش بینی فرسودگی شغلی براساس خود شفقت ورزی و استرس ادراک شده با میانجی گری هوش معنوی در پرستاران بخش عفونی

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی فرسودگی شغلی براساس خود شفقت ورزی و استرس ادراک شده با میانجیگری هوش معنوی در پرستاران بخش عفونی بود. طرح پژوهش حاضر زمینه یابی و از نوع پیش بینی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه ی پرستاران بخش عفونی بیمارستان امام خمینی شهر تهران در سال 1400 به تعداد 150 نفر تشکیل دادند. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس بود که تعداد 108 نفر پرستاران انتخاب شدند. ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه های فرسودگی شغلی مسلش (1981)، خود شفقت ورزی نف و همکاران (2003)، استرس الیوت (1994) و هوش معنوی کینگ (2008) بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری ضریب همبستگی گشتاوری پیرسون، رگرسیون چندگانه و مدل یابی معادلات ساختاری توسط نرم ا فزار SPSS-26 و Lisrel-8 استفاده شد. نتایج نشان داد خودشفقت ورزی و استرس ادراک شده بر فرسودگی شغلی اثر مستقیم دارند و خودشفقت ورزی و استرس ادراک شده با میانجی گری هوش معنوی بر فرسودگی شغلی اثر غیرمستقیم دارند. با توجه به نتایج می توان گفت زمانی که پرستاران خودشفقت ورزی و استرس ادراک شده دارند می توانند از طریق آن ها به فرسودگی شغلی تاثیر بگذارند و وجود هوش معنوی می تواند این موارد را میانجی گری کند.