اصول مبنایی حقوق بیماران از منظر فقه امامیه در پرتو نظام حقوق بشر بین المللی

حقوق بیماران یکی از موضوعاتی می باشد که از دیرباز در نظام های حقوق داخلی و حقوق بشر بین المللی مورد توجه نویسندگان قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر بررسی و تحلیل اصول مبنایی حقوق بیماران از منظر قرآن کریم و روایات ایمه اطهار و نظام حقوق بشر بین المللی می باشد.

این تحقیق از نوع نظری بوده، روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی می باشد و روش جمع ‏آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‏ ای است و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.

ملاحظات اخلاقی: 

در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که اصول مبنایی حقوق بیماران در فقه امامیه، به عنوان یک متغیر مهم در تعیین مصادیق حقوق بیماران کاربرد دارند، اما در فضای حقوق بین الملل، اصول بنیادین حقوق بیماران صرفا دارای یک کارکرد کمکی جهت تشخیص و تفسیر قواعد نمی باشند.

اصول مبنایی حقوق بیماران در فقه امامیه، به عنوان یک متغیر و عامل مهم در تعیین احکام، آثار احکام و به طور کلی تعیین مصادیق حقوق بیماران کاربرد دارند. این اصول به صورت مستقیم و منجز احکام خاصی در ارتباط با حقوق بیماران ارایه نمی کنند، اما در فضای حقوق بین الملل وضعیت بدین شکل نیست. اصول بنیادین حقوق بیماران نیز در برخی موارد دارای ارتباط نزدیکی با قواعد آمره هستند. به بیان ساده تر، برخی از اصول بنیادین حقوق بیماران در فضای نظام حقوق بشر بین المللی، مصداق قواعد آمره هستند. قواعد آمره در فضای حقوق بشر بین المللی دارای آثار مهمی از جمله «عدول ناپذیربودن» می باشند. مقصود از عدول ناپذیری این است که اصول مزبور در هیچ شرایطی قابلیت تعلیق یا نقض را ندارند.