بررسی امکان بهره گیری از بیورزونانس در سنجش آلودگی به هلیکوباکترپیلوری در موش نژاد C57BL/6 در مقایسه با روش هیستوپاتولوژیک

عفونت هلیکوباکتر پیلوری شایع ترین بیماری معده در سراسر دنیا است. روش های تشخیصی تهاجمی و غیر تهاجمی مختلفی جهت تشخیص این باکتری مورد استفاده قرار می گیرد که با محدودیت هایی همراه هستند. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی کارایی روش بیورزونانس  در مقایسه با روش تشخیصی آسیب شناسی بافتی، در تشخیص هلیکوباکتر پیلوری در نمونه موش های آلوده تجربی انجام شد. 100 سر موش نر SPF نژاد C57BL/6 وارد مطالعه شده و به دو گروه شاهد و تیمار تقسیم شدند. موش های گروه تیمار پس از دریافت 0.2 میلی لیتر NaHCO3 2 % مولار (مرک، آلمان) برای خنثی کردن اسیدیته معده، با 109 واحد پرگنه مخلوط هلیکوباکتر پیلوری (ATCC 43504) با PBS به صورت داخل معدی تلقیح شدند. موش ها تا 28 روز نگهداری شدند و در روزهای 0، 7، 14، 21 و 28 با استفاده از هر دو روش مورد بررسی قرار گرفتند. بیورزونانس توانست هلیکوباکتر پیلوری را در روز صفر با حساسیت 60% در موش ها تشخیص دهد. در روز هفتم، آسیب شناسی بافت در 20 درصد موش ها، هلیکوباکتر پیلوری را تشخیص داد. بیورزونانس تمامی موش های آلوده را از روز 7 تا 28 (100٪) شناسایی کرده و آسیب شناسی بافت همه موش های آلوده را فقط در روز 28 شناسایی کرد. تفاوت های آماری معنی داری بین دو روش تشخیصی در روزهای 0، 7، 14 و 21 آزمایش مشاهده شد.(05/0>P) مشخص شد که روش بیورزونانس نسبت به روش تشخیصی آسیب شناسی، دارای حساسیت و ویژگی بالاتری بوده و ممکن است مولفه های معیار طلایی را در آزمون های غربالگری و تشخیص هلیکوباکتر پیلوری ارایه دهد.