اندازه گیری میزان جیوه در بافت خوراکی میگوی پاسفید (Litopenaeus vannamei) پرورشی استان بوشهر با استفاده از روش بخار سرد

امروزه با توسعه صنایع مختلف و انواع آلودگی های زیست محیطی بسیاری از عناصر سمی و خطرناک از طرق مختلف وارد چرخه غذایی جوامع بشری شده است، که متاسفانه حیات انسان ها و احتمالا دیگر موجودات زنده را با مخاطره جدی مواجه نموده است. فلزات سنگین پس از ورود، به ندرت از بدن دفع شده و در بافت ها رسوب می کنند که موجب بروز بیماری ها و عوارض متعددی در بدن می شوند. جیوه یکی از سمی ترین عناصر سنگین است که عمدتا از طریق مصرف غذاهای دریایی آلوده به جیوه وارد بدن انسان می شود. اندازه گیری آلاینده های مختلف به ویژه فلزات سنگین در محیط آبی و آبزیان به علت مصرف خوراکی آن ها برای انسان می تواند از اهمیت ویژه ای برخوردار باشد.

تعیین مقدار تجمع فلز سنگین جیوه در بافت خوراکی میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) در مزارع پرورش میگوی استان بوشهر.

روش ‎کار: 

در مطالعه حاضر تعداد 70 نمونه میگو طی چهار مرحله صید در ماه های تیر، مرداد، شهریور و مهر طی دو سال متوالی تهیه، در محلول دیویدسون فیکس شده و پس از طی مراحل هضم، اندازه گیری فلز جیوه با استفاده از روش بخار سرد انجام شد. همچنین بافت های فیکس شده هپاتوپانکراس در محلول دیویدسون جهت تهیه مقاطع و انجام بررسی هیستوپاتولوژیکی به آزمایشگاه آسیب شناسی منتقل شدند.

براساس داده های حاصل از آزمایشات صورت گرفته غلظت فلز جیوه در بافت خوراکی میگوهای نمونه برداری شده بین صفر تا 009/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن تر می باشد، در حالی که غلظت استاندارد برای فلز جیوه بر اساس معیار WHO برابر 1/0 میلی گرم بر کیلوگرم وزن تر می باشد. همچنین نتایج حاصل از مشاهدات ریزبینی بافت هپاتوپانکراس هیچ گونه تغییر پاتولوژیک را نشان نداد.

نتیجه گیری نهایی:

 به طور کلی غلظت فلز جیوه در بافت خوراکی میگوهای نمونه برداری شده از منطقه بوشهر بسیار کمتر از استاندارد جهانی به دست آمد و خطری ساکنان و مصرف کنندگان را تهدید نمی کند.