اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری، تنظیم هیجان و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری، تنظیم هیجان و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی بود.

طرح پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری داده های نیمه آزمایشی با گروه های آزمایش و کنترل و در قالب طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه مراجعه کنندگان به مراکز مشاوره شهر اراک در پاییز و زمستان 1401 بود که تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزاری شدند. گروه آزمایش، طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت انجام مداخله قرار گرفتند و به پرسشنامه های تنطیم شناختی هیجان گارنفسکی، کراج و سپینهاوون (2001)، تکانشگری بارات و همکاران (1998) و ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور (1994) پاسخ دادند. داده ها نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد طرحواره درمانی باعث کاهش تکانشگری و بهبود ناگویی هیجانی در افراد شرکت کننده گروه آزمایش شد (05/0-.p).

می توان از طرحواره درمانی در درمان کسانی که مشکلات هیجانی دارند (مانند افراد مرزی) استفاده کرد و باعث بهبود و تعدیل هیجانات منفی در آنها شد.