اثر پیشگیرانه تمرین هوازی اجباری، داوطلبانه و مکمل نانوکورکومین بر فیبروز آئورت ناشی از القای مزمن آدریامایسین در موش های صحرایی سالمند

با وجود اثربخشی آدریامایسین در درمان انواع مختلف سرطان، عوارض قلبی_عروقی آن بویژه در سالمندان، چالش برانگیز شده است. هدف این مطالعه بررسی اثر پیشگیرانه تمرین هوازی اجباری، داوطلبانه و مکمل نانوکورکومین بر فیبروز آیورت ناشی از القای مزمن آدریامایسین در موش های صحرایی سالمند بود.

هفتاد سر موش صحرایی بالغ نر نژاد ویستار 12 هفته ای به طور تصادفی به 10 گروه تجربی و کنترل  تقسیم شدند. سالمندسازی به وسیله تزریق دی گالاکتوز (100میلی گرم/کیلوگرم) ایجاد شد. گروه های تمرین هوازی اجباری پنج جلسه در هفته به مدت شش هفته روی نوارگردان (25-54 دقیقه/روز، شیب 0%، سرعت 15-20 متر/دقیقه) دویدند. گروه های تمرین داوطلبانه شش هفته به چرخ دوار اختیاری دسترسی داشتند. دو هفته آخر، 15 روز تزریق زیر صفاقی (1میلی گرم/کیلوگرم/روز) آدریامایسین/سالین و 14 روز القای نانوکورکومین (100میلی گرم/کیلوگرم/روز) با گاواژ اجرا شد. چهل و هشت ساعت پس از آخرین جلسه، موش ها قربانی و آیورت صعودی برداشته شد. برای تجزیه و تحلیل بافت شناسی، رنگ آمیزی تری کروم مالوری انجام شد. ضخامت منطقه کلاژن و الاستین اندازه گیری شد.

تفاوت معنی داری در ضخامت الاستین بافت آیورت بین گروه های مختلف وجود نداشت (197/0=p). ضخامت کلاژن به طور معنی داری در اثر تمرین داوطلبانه+آدریامایسین (003/0=p)، تمرین اجباری+آدریامایسین (001/0<p)، نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0<p)، تمرین داوطلبانه+نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0<p) و تمرین اجباری+نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0<p) کمتر از گروه آدریامایسین بود. همچنین نسبت ضخامت کلاژن/الاستین در اثر تمرین داوطلبانه+آدریامایسین (003/0=p)، تمرین اجباری+آدریامایسین (001/0<p)، نانوکورکومین+آدریامایسین (002/0=p)، تمرین داوطلبانه+نانوکورکومین+آدریامایسین (015/0=p) و تمرین اجباری+نانوکورکومین+آدریامایسین (001/0<p) کمتر از گروه آدریامایسین بود.

تمام رویکردهای به کار رفته در پژوهش حاضر ممکن است یک درمان با ارزش برای خنثی کردن افزایش فیبروز آیورت ناشی از آدریامایسین باشند که بخشی از آن بخاطر اثرات مثبت تمرین هوازی و همچنین تاثیر مفید نانوکورکومین بر سیستم قلبی_عروقی است.