ارزیابی سطح سرمی لپتین در بیماران مبتلا به پسوریازیس و ارتباط آن با شدت بیماری

 در حال حاضر ارتباط لپتین با بیماری پسوریازیس بحث برانگیز است. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی سطح سرمی لپتین در بیماران مبتلا به پسوریازیس و ارتباط آن با شدت بیماری است.

 در این مطالعه مورد- شاهدی، سطح سرمی لپتین در 40 بیمار مبتلا به پسوریازیس و 40 فرد سالم که ازنظر سن و جنس با بیماران همسان شده بودند به روش ساندویج الایزا اندازه گیری شد. شدت بیماری پسوریازیس با مقیاس PASI ارزیابی گردید و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS  نگارش 16 تجزیه وتحلیل آماری شده است.

 از 40 بیمار، 35 نفر (87/5 %) مبتلا به پسوریازیس پلاکی، سه نفر مبتلا به (7/5 %)palmoplantar، یک نفر مبتلا به پسوریازیس اریترودرمیک و یک نفر دیگر به نوع پوسچولار مبتلا بودند. میانگین شدت بیماری بر اساس مقیاس PASI برابر 10/2 با دامنه 0/8 تا 39/9 بود. بیشترین محل درگیری به ترتیب عبارت بودند از درگیری ژنرالیزه (27/5 %)، اندام های فوقانی و تحتانی باهم (20%) اندام تحتانی به تنهایی (15%)، تنه و اندام تحتانی (15%). میانگین سطح سرمی لپتین در گروه بیماران بیشتر از گروه کنترل بود (16/3 ± 19/2 نانوگرم بر میلی لیتر در برابر 16/1 ± 15/5) (0/227= P). ارتباط بین لپتین و شاخص توده بدنی در هر دو گروه مثبت و معنی دار بود. ارتباط معنی داری بین شدت و مدت بیماری با لپتین در گروه مورد یافت نشد.

 یافته های این مطالعه نشان داد که سطح سرمی لپتین در بیماران مبتلا به پسوریازیس مانند بیشتر مطالعات انجام شده بالاتر از افراد سالم است و در افراد چاق این تفاوت بیشتر از افراد با وزن نرمال است.