مقایسه فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی در بدمینتونیست های دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا در فاز فیدفوروارد و فیدبک هنگام فرود تک پا: مطالعه مقطعی

بی ثباتی عملکردی مچ پا، یکی از شایع ترین آسیب های ورزشی به شمار می رود که باعث اختلال در کنترل عصبی- عضلانی و شدت فعالیت عضلانی می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی در بدمینتونیست های دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا در فاز فیدفوروارد و فیدبک هنگام فرود تک پا بود.

در این مطالعه مقطعی، 30 بدمینتونیست مرد (15 نفر دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا و 15 نفر بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا) انتخاب شدند. ابتدا از آن ها حداکثر انقباض ارادی (Maximal voluntary contraction یا MVC) گرفته شد. سپس آزمودنی ها روی سکوی با ارتفاع 30 سانتی متر قرار گرفتند و برای رسیدن به محل پرش چندین قدم برداشتند و با رسیدن به محل مورد نظر، فرود به صورت تک پا با پای غالب صورت گرفت. در مرحله بعد، فعالیت الکتریکی عضلات منتخب به صورت فیدفرواردی و فیدبکی ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون های Independent t و Mann-Whitney U مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج آرمون های Independent t و Mann-Whitney U نشان داد که فعالیت الکترومایوگرافی در مرحله فیدفورواردی در عضلات تیبیالیس آنتریور (001/0 = P)، گاستروکنمیوس (001/0 = P) و پرونیوس لانگوس (001/0 = P) و همچنین، در مرحله فیدبکی در عضلات تیبیالیس آنتریور (001/0 = P)، گاستروکنمیوس (001/0 = P) و پرونیوس لانگوس (001/0 = P) در گروه بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا نسبت به گروه دارای بی ثباتی به صورت معنی داری بیشتر بود.

کاهش فعالیت عضلات اندام تحتانی در مچ پا، یکی از اصلی ترین دلایل پیچ خوردگی مچ پا می باشد. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات تیبیالیس آنتریور، گاستروکنمیوس و پرونیوس لانگوس در مرحله فیدفورواردی و فیدبکی در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا کمتر از افراد بدون بی ثباتی بود. بنابراین، تفاوت های بسیاری در شدت فعالیت عضلانی در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا به نسبت افراد سالم وجود دارد.