اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر خودمهارگری و طرحواره ظاهر در زنان چاق فاقد رژیم غذایی

 از شایع ترین مشکلات روان شناختی زنان مبتلا به چاقی، خودمهارگری پایین و طرحواره ظاهری است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر خودمهارگری و طرحواره ظاهر در زنان چاق فاقد رژیم غذایی، انجام گرفت.

 طرح پژوهشی نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زنان با شاخص توده بدنی بالای 30 مراجعه کننده به کلینیک تغذیه و درمان چاقی نور در شهر ری در سال 1400 بود. حجم نمونه شامل 30 نفر از جامعه مذکور بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. برای گروه آزمایش، گروه درمانی شناختی رفتاری در 8 جلسه 90 دقیقه ای در طول چهار هفته اجرا شد، در حالی که گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. ابزار پژوهش شامل مقیاس خودمهارگری (2004) و پرسشنامه طرحواره ظاهری (2004) بود که برای هر دو گروه، یک بار پیش از مداخله (یک روز پیش از شروع آموزش ها)، یک بار پس از مداخله (یک روز پس از اتمام جلسات آموزشی) و یک بار چهار هفته بعد از مداخله تکمیل شدند. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده های بدست آمده، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.

 نتایج نشان داد که گروه درمانی شناختی رفتاری بر خود مهارگری و طرحواره ظاهر در مراحل پس آزمون و پیگیری تاثیر معنی دار داشت (0/05< p). براساس نتایج، این روش به طور معناداری بر بهبود خود مهارگری (76/551=F، خودارزیابی (44/102=F، 0/01< p) و خودانگیزشی (136/43=F، 0/01< p) در زنان چاق فاقد رژیم غذایی اثربخش بوده است.

 نتایج نشان داد که گروه درمانی شناختی رفتاری به طور معناداری سبب بهبود خود مهارگری و طرحواره ظاهر در افراد مورد مطالعه شده است، بنابراین استفاده از این مداخله برای زنان چاق فاقد رژیم غذایی پیشنهاد می شود.