نظریه دولت در ایران پس از انقلاب: خوانشی جماعت ‏گرایانه

موضوع مقاله حاضر، بررسی نظریه دولت در ایران بعد از انقلاب و امکان سنجی تیوریک آن با نظریه «جماعت‏گرایانه» است. به عبارت دیگر، بررسی جایگاه و نقش دولت در مکتب فکری جماعت گرایی با کاربست آن در ایران پس از انقلاب موضوعی است که این مقاله قصد بررسی آن را دارد. سیوال اصلی این پژوهش این است که دولت جمهوری اسلامی با شاخصه‏های خاص از جمله نظریه ولایت فقیه، تا چه میزان با تیوری جماعت‏گرایانه انطباق دارد؟ فرضیه اصلی تحقیق این است که دولت عصر جمهوری اسلامی با تاکید بر شاخص‏هایی همچون آزادی، عدالت اجتماعی و تلاش برای هدایت انسان ایرانی به سوی خیر، با نظریه مذکور از دولت همخوانی دارد. جماعت گرایان معتقد به اندیشه دولت کمال گرا هستند که متضمن هدایت اخلاقی افراد در چارچوب سنت های فرهنگی اجتماع خود می‏باشند. نتایج تحقیق نشان می‏دهد که دولت در عصر جمهوری اسلامی با شاخص‏هایی همچون اعتقاد به خاستگاه‏ غیرفردی، فضیلت‏گرایی و در پیش‏گرفتن سیاست‏های معطوف به خیر عمومی و عدالت اجتماعی در چارچوب تیوری جماعت‏گرایانه حرکت کرده است. روش تحقیق در این پژوهش کیفی از نوع توصیفی-تحلیلی است و داده‏ها به شیوه کتابخانه‏ای و از طریق فیش‏برداری از منابع مختلف گردآوری شده‏اند.