استعاره «الدینامیکیه» واسسها الثقافیه فی مجموعه اغانی مهیار الدمشقی لادونیس

استعاره های مفهومی همواره به عنوان موضوعی مهم در معناشناسی شناختی مطرح بوده است؛ لیکاف و جانسون به عنوان دو نظریه پرداز اصلی این حوزه، برجنبه جسمانی و تجربه بدنی استعاره های مفهومی تاکید کردند. بعدها نظریه پردازانی-در راس آن ها- کووچش علاوه بر جنبه جسمانی، بر نقش بافت و به ویژه بافت فرهنگی نیز در پردازش و فهم استعاره های مفهومی تاکید داشتند. ادونیس، شاعر و منتقد عرب زبان، در اشعار خود بر فکر و فرهنگ تمرکز دارد و دفتر شعری اش «اغانی مهیار الدمشقی» دارای بنیادها و زیرساخت های فکری و فرهنگی است که از فلسفه، تصوف و سورریالیسم گرفته شده است. در این میان شباهت میان تجربه فرهنگی در ساخت و پرداخت استعاره های مفهومی و رابطه آن با بنیادهای فرهنگی در اندیشه و شعر ادونیس انگیزه اصلی انجام پژوهش حاضر است. نتایج پژوهش نشان می دهد که استعاره «پویایی، پیشرفت و نوآوری است» مهم ترین حوزه مفهومی اندیشه و شعر ادونیس در مجموعه شعری «اغانی مهیار الدمشقی» است؛ بر این اساس که ادونیس برای مفهوم سازی حوزه مقصد «پویایی» از مفاهیم متعدد و گاه متناقضی چون دویدن، جریان داشتن، متوقف شدن، سوختن و... که در عالم معنایی وی همگی در راستای مفهوم عینی «پیشرفت» می باشند، بهره جسته است.