تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر تحمل پریشانی و ابهام در افراد مبتلا به اختلال وسواس بی اختیاری

به نظر می رسد برای معالجه اختلالات مزمن و مقاوم دربرابر درمان، نظیر اختلال وسواس بی اختیاری، تاکید بر محتوا و فرایند پردازش فکری کافی نباشد و باید به طرح واره های شناختی بیماران به عنوان سطوح شناختی اساسی تر و ابتدایی تر، توجه بیشتری صورت گیرد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر تحمل پریشانی و تحمل ابهام در افراد مبتلا به اختلال وسواس بی اختیاری بود.

روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با یک گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را افراد دارای وسواس مراجعه کننده به کلینیک های مشاوره و روان شناسی شهر مشهد در سال 1401 تشکیل دادند. از بین آن ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند و به تصادف در گروه های آزمایش و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. پرسش نامه تحمل ابهام (مکلین، 1993) و مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) در پیش آزمون و پس آزمون توسط هر دو گروه تکمیل شد. گروه آزمایش طرح واره درمانی را در سیزده جلسه نوددقیقه ای و هر جلسه هفته ای یک بار دریافت کرد؛ اما برای گروه گواه هیچ برنامه درمانی ارایه نشد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 24 صورت گرفت. سطح معناداری آزمون ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، تاثیر طرح واره درمانی بر افزایش متغیر تحمل ابهام و افزایش خرده مقیاس های متغیر تحمل پریشانی (تحمل پریشانی هیجانی، جذب شدن به وسیله هیجانات منفی، برآورد ذهنی پریشانی و تنظیم تلاش ها برای تسکین پریشانی) در افراد گروه آزمایش مبتلا به اختلال وسواس بی اختیاری، معنادار بود (0٫001>p).

بنابراین می توان گفت، طرح واره درمانی با اصلاح افکار ناکارآمد، موجب بهبود تحمل پریشانی و تحمل ابهام در افراد مبتلا به اختلال وسواس بی اختیاری می شود.