بررسی ساخت مالکیت در زبان اشاره ناشنویان ایرانی (گونه تهرانی)

زبان اشاره زبان طبیعی ناشنوایان ایرانی است و دارای ابزارهایی زبانی برای رمزگذاری مفاهیم مختلف است. هدف این پژوهش بررسی ساخت مالکیت در زبان اشاره ناشنوایان ایرانی (گونه تهرانی) بود.

این پژوهش به روش کیفی و از نوع تحلیل محتوایی با الگوگیری از روش پژوهش های بین زبانی زشن و پرنیس (2008) بود. هفت بزرگسال ناشنوای عمیق و مسلط به زبان اشاره ایرانی (گونه تهرانی) به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. یک مترجم و مشاور زبان اشاره در تمام مراحل پژوهش حضور داشت. برای جمع آوری داده ها، رفتارهای زبانی اشاره گران، هنگام ارایه محرک های زبانی (نوشتار، تصویر و بازی) مشاهده شده و به شکل ویدیویی ضبط گردید. همچنین به منظور دست یابی به داده های خودانگیخته، تماشای هدفمند فیلم هایی به زبان اشاره ایرانی انجام شد. داده ها با برنامه نرم افزاری ELAN تحلیل شدند.

تحلیل داده ها نشان داد که مفهوم مالکیت، هم به صورت انتسابی (ضمیری و اسمی) و هم گزاره ای (ساخت های داشتن، تعلق داشتن) نشانه گذاری می گردد. همچنین از نشانه گذاری فضایی برای نشان دادن روابط ملکی استفاده می شود. در این زبان، صیغگان ضمایر جداگانه ای برای مالکیت وجود ندارد. ترتیب واژه ها در گروه اسمی مالکیت، مایملک-مالک است (به غیراز رابطه جزء به کل). همچنین برمبنای یافته ها، تفاوتی میان انتقال پذیری، انتقال ناپذیری، جانداری، غیرجانداری، عینی یا انتزاعی بودن مایملک در ساخت مالکیت اسمی و ساخت پایه داشتن برخلاف ساخت تعلق داشتن وجود نداشت. ساخت وجودی در این زبان در مفهوم مالکیت به کار می رود.

این پژوهش نشان داد که زبان اشاره ناشنوایان ایرانی (گونه تهرانی) در حوزه مالکیت، مانند هر زبان طبیعی دیگر دارای ابزارهای زبانی برای بیان مفهوم مالکیت است.