ارتباط حضورگرایی فیزیکی پرستاران با بهره وری آنان در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران

حضورگرایی و بهره وری از مقوله های مهم منابع انسانی هستند. حضورگرایی مساله ای چالش برانگیز و عبارت از حضور کارکنان در محل کار هنگام بیماری است. در خدمات پرستاری هدف از بهره وری، دستیابی به سطحی از مراقبت پرستاری است که مناسب و مقرون به صرفه باشد. با توجه به اهمیت حضورگرایی و بهره وری این مطالعه با هدف «تعیین ارتباط حضورگرایی فیزیکی پرستاران با بهره وری آنان در بخش های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران» انجام گرفته است.

این مطالعه توصیفی تحلیلی در سال های 1400-1399 انجام یافته است. 305 نفر از پرستاران بخش های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران به روش نمونه گیری طبقه بندی تصادفی وارد مطالعه شدند. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه جمعیت شناختی، پرسشنامه 6 آیتمی مقیاس حضورگرایی استنفورد و پرسشنامه سنجش بهره وری بود. داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن، تست های تی و آنوا و معادله رگرسیون) تحلیل شد.

حضورگرایی پرستاران در حد متوسط (میانگین انحراف معیار 7/4±15/19) و سطح بهره وری پرستاران نیز متوسط (میانگین انحراف معیار 19/10±4/47) به دست آمد. بین دو متغیر بهره وری و حضورگرایی (با ضریب همبستگی 345/0-=r) رابطه معکوس معنادار به دست آمد. بین متغیرهای جمعیت شناختی تنها سن، سابقه کار در بخش ویژه، بیمارستان و بخش کنونی با بهره وری پرستاران ارتباط معکوس معناداری داشته است (001/0p<). در معادله رگرسیونی نیز با ورود متغیرهای جمعیت شناختی و دو متغیر اصلی پژوهش، سهم این ارتباط معنادار بود.

با توجه به نتایج، حضورگرایی پرستاران باعث کاهش بهره وری و تحمیل هزینه های غیرمستقیم زیادی به سازمان می شود. با توجه به شیوع حضورگرایی بین پرستاران و پیامدهای آن، پیشنهاد می شود با تنظیم سیاست های سازمانی و مدیریت برای کاهش حضورگرایی اقداماتی صورت گیرد و با اصلاح قوانین و مقررات اداری شرایط برای مرخصی استعلاجی در زمان بیماری یا ناخوشی برای کارکنان فراهم شود.