اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر احساس شرم درونی و اضطراب اجتماعی مادران دارای فرزند ناتوان جسمی-حرکتی

 دو مولفه روان شناختی مرتبط با ناتوانی حرکتی فرزندان، شرم درونی و اضطراب اجتماعی مادران است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس شرم درونی و اضطراب اجتماعی مادران دارای فرزند ناتوان جسمی-حرکتی انجام شد.

 از روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه استفاده شد. از بین تمامی مادران دارای فرزند ناتوان جسمی-حرکتی شهرستان تهران در سال 1397، 36 نفر به صورت دردسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه (هجده نفری) آزمایشی و گواه قرار گرفتند. ابزار های پژوهش در پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه، مقیاس احساس شرم درونی (کوک، 1993) و مقیاس اضطراب اجتماعی (کانور و همکاران، 2000) بود. پروتکل درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در هشت جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمایش انجام پذیرفت؛ اما برای گروه گواه، هیچ گونه مداخله ای اعمال نشد. یافته های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 و آنالیز کوواریانس تحلیل شدند.

 نتایج آنالیز کوواریانس برای هر دو متغیر شرم درونی و اضطراب اجتماعی مشخص کرد که پس از حذف اثر پیش آزمون، میانگین نمرات پس آزمون دو گروه اختلاف آماری معناداری داشت (0٫001>p).

 این مطالعه نشان می دهد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای مادران دارای فرزند ناتوان جسمی-حرکتی قابلیت کاربرد دارد و بر کاهش شرم درونی و اضطراب اجتماعی مادران اثربخش است.