جایگاه اشراقی معنا در صورت بندی نسل سوم مکاتب ارتباطی

انسان مخلوقی است که دارای دو ساحت فردی و اجتماعی می‎باشد و ساحت فردی او در پرتو بعد اجتماعی او شکوفا شده و حیات جمعی او تکون پیدا می‎کند. به‎تبع همین اجتماعی بودن، زندگی جامعه بشری از رابطه درهم تنیده‎ای از تعاملات اجتماعی جوامع انسانی تشکل یافته‎ است. محور این تبادلات، نفس انسانی و جسم او و معنای تولیدی انسان است. اهمیت این مطلب در اینجاست که معنا که ماهیتی مجرد دارد، لاجرم، باید توسط یک مجرد خلق شود؛ ازاین رو توجه به بعد عالی وجود انسان، عالم نفس الامر و نحوه ارتباط آن با عالم ماده ضروری می‎باشد.
مقاله حاضر که مبتنی بر تحلیل کتابخانه‎ای داده‎های خود را گردآوری‎کرده و در چارچوب انسان‎شناسی حکمی و اسلامی به تحلیل انسان مبادرت ورزیده، به ارتباط عالم نفس‎الامر و معنا و نحوه حضورشان در عالم ماده پرداخته ‎است. رابطه معنا که دال مرکزی ارتباط عالم مجرد و عالم ماده است با دیگر مفاهیمی چون مصداق، مفهوم و واقع، تبیین شده ‎است؛ ازاین رو معنا توسط نفس انسانی در عالم نفس‎الامر خلق شده و به واسطه جسم او، از عالم نفس‎الامر به عالم ماده نزول کرده و تولید می‎شود.
آنچه که تاکنون اندیشمندان ارتباطات در ساحت نظریات معنا و جایگاه آن، بدان پرداخته‎اند، معناکاوی در دو ساحت می‎باشد: یکی جایگاه معنا در پیام، و دیگر جایگاه معنا در ذهن. لکن مبتنی بر انسان شناسی اسلامی می‎توان گامی را فراتر نهاد و درادامه این دو نسل، نسلی سوم را تبیین کرد که برای معنا جایگاهی عاری از تعینات مادی در نظر می‎گیرد و آن جایگاه اصلی معنا، همان عالم نفس‎الامر می‎باشد.