الگوی ساختاری علائم جسمانی براساس ناگویی هیجانی، ترومای کودکی و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجیگری افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع

صرع، اختلال عصبی شایع است که با حملات صرعی مکرر و خودبه خود مشخص می شود و با داروهای فعلی نمی توان آن را به خوبی کنترل کرد. هدف پژوهش حاضر، ارایه الگوی ساختاری علایم جسمانی براساس ناگویی هیجانی و ترومای کودکی و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانجیگری افسردگی و اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به صرع بود.

پژوهش حاضر از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی بیماران مبتلا به صرع ایران در سال 1401-1400 تشکیل دادند. روش نمونه گیری، تصادفی ساده و تعداد نمونه 260 نفر بود. برای جمع آوری داده ها، پرسش نامه سلامت بیمار (کرونکه و همکاران، 2002)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو-20 (بگبی و همکاران، 1994)، پرسش نامه ترومای کودکی (برنشتاین و همکاران ، 2003)، مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک شده (زیمت و همکاران، 1988) و فرم کوتاه مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (لاویباند و لاویباند، 1995) به کار رفت. برای تحلیل داده ها، ضریب همبستگی پیرسون، ضریب تحمل، تورم واریانس و مدل سازی معادلات ساختاری به کار رفت. داده ها در نرم افزارهای آماری SPSS نسخه 24 و AMOS نسخه 26 تجزیه و تحلیل شد. سطح معناداری آزمون ها 0٫05 بود.

براساس نتایج، ضرایب مسیر غیرمستقیم بین ناگویی هیجانی و علایم جسمانی (0٫001=p، 0٫174=β) و بین ترومای کودکی و علایم جسمانی (0٫004=p، 0٫103=β) با میانجیگری افسردگی و اضطراب و استرس، مثبت و معنادار بود. ضریب مسیر غیرمستقیم بین حمایت اجتماعی ادراک شده و علایم جسمانی با میانجیگری افسردگی و اضطراب و استرس، منفی و معنادار بود (0٫043=p، 0٫078-=β). شاخص های برازش همگی در سطح مناسبی قرار داشتند (2٫31=df/2X، 0٫956=CFI، 0٫919=GFI، 0٫877=AGFI، 0٫071=RMSEA).

باتوجه به یافته های پژوهش، ناگویی هیجانی و ترومای کودکی و حمایت اجتماعی ادراک شده با علایم جسمانی رابطه معناداری دارند؛ ازطرفی نقش میانجی افسردگی و اضطراب و استرس در ارتباط بین ناگویی هیجانی و ترومای کودکی و حمایت اجتماعی ادراک شده با علایم جسمانی تایید می شود.