اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر بهبود نگرانی پاتولوژیک مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان

درمان شناختی-رفتاری رویکردی اثربخش در انواع اختلالات خلقی و اضطرابی محسوب می شود. با توجه به میزان بالای نگرانی و اضطراب مادران دارای فرزند سرطانی، هدف این تحقیق بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری در کاهش نگرانی پاتولوژیک مادران دارای فرزند مبتلا به سرطان است.

این پژوهش نیمه تجربی در بیمارستان بوعلی سینا ساری در سال 95-94 صورت گرفته است. به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف،30 مادر دارای کودک مبتلا به سرطان در دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص تصادفی یافتند. گروه آزمایش، پروتکل گروه درمانی شناختی رفتاری نگرانی از هازلت استیونز را به مدت 10 جلسه 45 دقیقه ای تجربه کردند. پیش و پس از مداخله هر دو گروه پرسش نامه نگرانی پنسیلوانیا را تکمیل نمودند. آزمون های آماری تی مستقل و زوجی و کوواریانس با استفاده از 25 نسخهspss انجام شد.

بین میانگین (انحراف معیار) نمره نگرانی پاتولوژیک در گروه آزمایش قبل مداخله (5/99)80/54 و بعد مداخله (6/72)33/47 تفاوت معناداری وجود دارد (0/003=p). میانگین سنی مادران 2/9 ±41می باشد. تفاوت آماری معنی داری بین نمره نگرانی پاتولوژیک گروه آزمایش، با طول مدت درمان فرزندان و سن مادران وجود دارد.(0/05>p) بین نمره نگرانی پاتولوژیک گروه آزمایش و تعداد فرزندان و تحصیلات مادر ارتباط معنی داری وجود ندارد (0/05<p).

مداخله ی گروه درمانی شناختی رفتاری در کاهش نگرانی پاتولوژیک مادران فرزندان سرطانی کارآمد و عاری از اثرات جانبی است و می تواند در کنار درمان های متداول دارویی مورد استفاده قرار گیرد. پیشنهاد می شود این روش در محیط بالینی مدنظر قرار گیرد.