نقش میانجیگیری نارسایی های شناختی در رابطه بین صفات شخصیت و فراهیجان سالمندان

هدف مطالعه حاضر تحلیل روابط ساختاری فراهیجان بر مبنای صفات شخصیت با نقش میانجی نارسایی های شناختی در سالمندان می باشد.

پژوهش حاضر، توصیفی- همبستگی می باشد که با روش مدلیابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه سالمندان 60 الی 85 سال شهر اردکان تشکیل دادند که تعداد 320 نفر در سال 1400 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از سه پرسشنامه نارسایی های شناختی Broadbent و همکاران (1982)، پرسشنامه شخصیتی پنج عاملی (NEO) ، McCrae & Costa (1985) و پرسشنامه فراهیجان Mitmansgrabber و همکاران (2009) استفاده شد. در نهایت داده ها از طریق مدل معادلات ساختاری، رویکرد تحلیل عاملی تاییدی و تایید روابط بین متغیرها با استفاده از روش تحلیل مسیر بررسی شدند.

نتایج نشان داد شاخص های برازش مدل در وضعیت مطلوبی قرار دارد (0/96=GFI). یافته های پژوهش نشان داد بین صفات شخصیت و نارسایی شناختی با فراهیجان در دوران سالمندی روابط معنادار وجود داشت (0/001>P). نتایج تحلیل مسیر نشان داد نقش میانجی نارسایی شناختی در رابطه بین فراهیجان و صفات شخصیت مورد تایید بود و به طورکلی نتایج نشان داد که اثر میانجی نارسایی شناختی در رابطه بین صفات شخصیت روان رنجوری، برون گرایی، توافق پذیری و وظیفه شناسی با فراهیجان مثبت و منفی، معنی دار است (0/001>P).

بر اساس نتایج پیشنهاد می شود متخصصان سلامت روان و افراد فعال در حوزه سالمندی با به کارگیری تدابیری جهت کاهش و اصلاح نارسایی های شناختی و فراهیجان منفی، در راستای سلامت روان و شخصیت سالمندان بکوشند.