رابطه عدالت سازمانی با خودکارآمدی و فرسودگی شغلی پرستاران بخش های ویژه در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان

پرستاران با استفاده از قابلیت خودکارآمدی شغلی می توانند در خنثی نمودن عواقب عوامل استرس زای محیط کار موفق تر باشند. افزایش خودکارآمدی همگام با ارتقای سطح عدالت سازمانی، می تواند بر فرسودگی شغلی پرستاران تاثیر داشته باشد. این مطالعه باهدف تعیین رابطه عدالت سازمانی با خودکارآمدی و فرسودگی شغلی پرستاران بخش های ویژه در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1401 انجام شد.

این مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مفطعی-همبستگی حاضر با نمونه گیری طبقه ای نسبتی روی 220 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه پنج مرکز آموزشی-درمانی شهر همدان در سال 1401 انجام شد. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه عدالت سازمانی نیهوف و مورمن، پرسشنامه خودکارآمدی شغلی ریگز و نایت و پرسشنامه فرسودگی شغلی پرستاران گاروسا و همکاران استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و از طریق نرم افزار SPSS نسخه 26 تجزیه وتحلیل شد.

بر اساس نتایج، میانگین و انحراف معیار عدالت سازمانی در شرکت کنندگان در پژوهش برابر با 67/0 ± 01/3، که در سطح مطلوب بود. میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی کل و فرسودگی شغلی نیز به ترتیب برابر با 93/10 ± 40/103 و 62/4 ± 26/28 و در سطح متوسط بود. مطابق یافته ها، عدالت سازمانی با خودکارآمدی کل پرستاران همبستگی معناداری داشت (001/0 > P، 393/0 = r). همچنین مطابق نتایج مدل رگرسیونی خطی چندگانه، تنها تاثیر مولفه عدالت توزیعی و مولفه باورهای خودکارآمدی فردی بر فرسودگی شغلی (با احتمال 99 درصد) معنادار بودند.

با افزایش ادراک پرستاران از عدالت سازمانی، خودکارآمدی شغلی آن-ها افزایش و فرسودگی شغلی کاهش یافت. با توجه به ارتباطات شناسایی شده، توجه مدیران و رهبران پرستاری به ارتقای سطح عدالت سازمانی، می تواند خودکارآمدی شغلی پرستاران را ارتقاء و فرایند فرسودگی شغلی پرستاران را آهسته تر کند.