ارزیابی نگرش و میزان آگاهی دستیاران و کارورزان دانشگاه علوم پزشکی ارتش جمهوری اسلامی ایران در رابطه با رضایت آگاهانه در سال 1399

یکی از اساسی ترین حقوق بیماران، حق رضایت به قبول یک روش معالجه است. رضایت آگاهانه، پایه و اساس اخلاق پزشکی است. رعایت فرآیند استاندارد اخذ رضایت آگاهانه از بیمار در زمینه ها و فعالیت های درمانی و پژوهشی ضمن تاثیر مستقیم بر روی رضایت بیمار، کاهش شکایات و مداخلات حقوقی و انتظامی از کادر درمانی را در پی خواهد داشت. به همین منظور مطالعه ی حاضر با هدف ارزیابی نگرش و میزان آگاهی کارورزان و دستیاران نسبت به رضایت آگاهانه انجام گردید.

پژوهش حاضر، مطالعه ای توصیفی-تحلیلی و مقطعی است. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه ی استاندارد دانش و نگرش نسبت به رضایت آگاهانه و جنبه های قانونی آن بود . برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون های توصیفی و تحلیلی مناسب استفاده گردید و سطح معنی دار کم تر از 05/0 در نظر گرفته شد. 

میانگین نمره ی نگرش دستیاران 93/0±14/3 و کارورزان 23/1±80/2 بود. هم چنین میانگین نمره ی آگاهی دستیاران 79/3±23/15 و کارورزان 79/3±64/14 بود. در بین متغییرهای دموگرافیک مورد ارزیابی، فقط بین نگرش و رشته ی تحصیلی دستیاران و همچنین بین نگرش و وضعیت تاهل کارورزان ارتباط معنی داری وجود داشت.

نتایج این پژوهش نشان داد که آگاهی و نگرش دستیاران و کارورزان از رضایت آگاهانه و جنبه های قانونی آن در حد متوسط است. با توجه به اهمیت این موضوع لازم می باشد تا تغییراتی در فرایند آموزشی دانشگاه به منظور طرح ریزی برنامه ای آموزشی در این باره صورت گیرد.