بازخوانی فقهی و حقوقی جرم انگاری تظاهر به روزه خواری در قانون مجازات اسلامی ایران و کد جزای افغانستان.

یکی از مهمترین دستورات عمومی و جامع آیین اسلام روزه داری در ماه مبارک رمضان است که میان فقیر و غنی، رییس و مریوس تفاوت نمی گذارد وهمه افراد دارای شرایط، بدون هیچ امتیازی مکلف به امساک اند ولی متاسفانه تظاهر به روزه خواری، چالشی جدی است که می شود گفت در میان همه مسلمانان راه یافته و به یک نا هنجاری اجتماعی مبدل شده است. روزه خواری در ملا عام، گذشته از اینکه حرمت شکنی ماه رمضان به شمار می رود، بی احترامی و توهین به دین و روزه داران است و ده ها پیامد منفی اعتقادی، اجتماعی، اخلاقی و تربیتی را به بار می آورد. بر این اساس، محقق، در تلاش است که تظاهر به روزه خواری را از نظر حقوق یران و افغانستان (قانون مجازات اسلامی و کد جزا) و فقه اسلامی ارزیابی نموده و اثبات جرم بودن تظاهر به روزی خواری را مورد بررسی قرار دهد. تا از یک سو جایگاه حقوقی این عمل دانسته شود و از سوی دیگر نگرانی و واکنش شهروندان را در خصوص جرم انگاری این عمل کاهش دهد و جایگاه جرم انگاری آن در سیاست کیفری تبیین گردد. یافته های تحقیق پیش رو که مبتنی بر روش تحلیلی و توصیفی است، نشان داد که در مجموع مواد قوانین کیفری ایران و افغانستان در این خصوص صراحت ندارد اما محتوای آنها و هم چنین گزاره های فقهی، پدیده تظاهر به روزه خواری را جرم تلقی می کند.