تبیین نقش تنظیم گرایانه علوم انسانی در مقابل توسعه گرایی علوم طبیعی (با بازنگری آراء هاینریش ریکرت)

در سال‎های گذشته، بسیاری بر نقش موثری اشاره کرده اند که علوم‎انسانی می‎تواند در امر کنترل و تنظیم برای حفظ محیط‎زیست و فرهنگ (نه در توسعه فناورانه) ایفا کند؛ با این حال درباره اینکه چه خصلت مشخصی در علوم ‎انسانی سبب‎ شده که چنین کارکردی به آن نسبت داده شود، توضیحی ارایه نشده است. پذیرش این کارکرد مستلزم پذیرش ماهیت متفاوت علوم ‎انسانی از علوم ‎طبیعی می باشد. یک ملاک برای این تمایز از سوی فلاسفه نوکانتی ساوت‎وست ارایه شده که میان علوم‎ طبیعی و علوم‎ فرهنگی مبتنی بر روش (نه موضوع) و نیز الزامات شناختی تمایز شده که جهان از راه آن تجربه می‎شوند. در مقاله حاضر با بازخوانی و تامل در این ملاک، تمایز و به هدف یافتن خصلتی در علوم‎انسانی استدلال می شود که به امر تنظیم یاری می‎رساند و در فرایندهای توسعه، علوم‎ سخت و کاربردی (یعنی علوم ‎طبیعی و مهندسی)، برخلاف علوم ‎انسانی به دریافت بخشی از واقعیت تجربی قادر نیستند که به ادراک و حساسیت ما در پایداری توسعه یاری می‎رساند. برای پیش بردن این استدلال با مقایسه و تطبیق اندیشه ‎های قرن نوزدهمی ریکرت با برخی از رویکردهای معناشناختی فلاسفه در دوران معاصر، تبیین خواهد شد که چگونه نوع نگرش و روش در علوم‎ انسانی (چگونگی دریافت و ارجاع به نمونه‎ های انواع ‎طبیعی) دریافت کامل و متوازن جهان تجربه را به همراه خواهد داشت.