بررسی اثربخشی برنامه ریزی عصبی زبانی مبتنی بر خودکنترلی بر سلامت روان و بهزیستی روانشناختی زنان دارای همسر زندانی

زنانی سرپرست خانواری که همسران آن ها در زندان به سر می برند دارای مشکلات روانشناختی می شوند که نیاز به مداخلات درمانی می باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه ریزی عصبی زبانی مبتنی بر خودکنترلی بر سلامت روان و بهزیستی روانشناختی زنان دارای همسر زندانی انجام گرفت.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری را کلیه زنان دارای همسر زندانی شهرستان بیرجند در سال 1400 که به مرکز مشاوره زندان مرکزی شهر بیرجند مراجعه کرده بودند؛ تشکیل دادند. نمونه های این پژوهش، 20 نفر از جامعه مذکور بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیدند و به کمک شیوه تصادفی ساده، در دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) گماشته شدند. درمان برای گروه آزمایشی مداخله برنامه ریزی عصبی زبانی مبتنی بر خودکنترلی در 8 جلسه 150 دقیقه ای اجرا شد. اما در مورد گروه کنترل اقدامی انجام نشد. پرسشنامه های سلامت روان نجاریان و داودی (1380) و بهزیستی روانشناختی ریف (1989) در مورد آن-ها اجرا شد. بود. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. میزان P کمتر از 05/0 معنی داری در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد مداخله برنامه ریزی عصبی زبانی مبتنی بر خودکنترلی برسلامت روان و بهزیستی روانشناختی تاثیر داشت (001/0 <p). همچنین 8/51 درصد افزایش سلامت روان و 1/47 افزایش بهزیستی روانشناختی زوجین مداخله برنامه ریزی عصبی زبانی مبتنی بر خودکنترلی تبیین می کند (01/0 <p).