بررسی ارتباط حضورگرایی و تاب آوری پرستاران بخشهای ویژه بیمارستان های علوم پزشکی تهران

حضورگرایی به دلیل ارتباط با طیف وسیعی از مسایل سلامتی از جمله کیفیت مراقبت و ایمنی بیمار مسیله ای مهم و چالش برانگیز در حوزه سلامت محسوب می شود. در عین حال، تاب آوری کارکنان به ویژه پرستاران به عنوان قشری که بیشترین تماس را با بیمار دارند، مولفه مهمی برای تداوم و کیفیت مراقبت از بیماران و سلامتی خودشان محسوب می شود. لذا این مطالعه با هدف تعیین سطح حضورگرایی پرستاران بخش های ویژه  و ارتباط آن با تاب آوری شان انجام شد.
 

 مطالعه کنونی از نوع توصیفی- همبستگی  بود که طی آن اطلاعات لازم 300 نفر از پرستاران شاغل در بخش های ویژه (با نمونه گیری تصادفی) توسط ابزارهای پژوهش از جمله پرسشنامه تاب آوری و حضورگرایی گرداوری شد. بعد از انتخاب تصادفی پرستاران با استفاده از چارچوب نمونه گیری، و اخذ رضایت به منظور شرکت در پژوهش،  ابزارها  به صورت برخط در اختیار آنان قرار گرفته و اطلاعات جهت تحلیل به نرم ا فزار SPSS نسخه 16وارد شد. داده ها با آمار توصیفی و استنباطی نظیر همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شد.

نیمی از پرستاران مورد مطالعه  در دهه چهارم زندگی قرار داشتند و 87% زن و اکثریت دارای مدرک لیسانس بودند. نزدیک به یک سوم پرستاران سابقه کاری بین 12-6 سال در بخش و بیمارستان کنونی، و هم چنین سابقه کار در بخش ویژه داشتند. اکثریت معتقد بودند برنامه ریزی طبق درخواست آنها صورت نمی گیرد. نزدیک به نیمی حضورگرایی در سطح متوسط داشتند و سطح تاب آوری اکثریت آنها نیز بیش از متوسط بود. بعد از حذف اثر متغیرهای مخدوش کننده، در مدل رگرسیون ارتباط بین حضورگرایی و تاب آوری نشان داده شد. مدل رگرسیونی طبق ضریب تعیین توانست 91% واریانس را پیش بینی کند.

با توجه به نتایج مطالعه کنونی، به مدیران توصیه می شود با برنامه ریزی برای کاهش حضورگرایی، ضمن افزایش تاب آوری پرستاران، جهت ارتقای کیفیت مراقبت گام بردارند.