ارائه یک مدل تصمیم گیری جهت تعیین برنامه بهینه تامین قیر برای شرکت های پیمانکاری راهسازی

پروژه های راهسازی اغلب پروژه هایی با مدت زمان چند ساله بوده و اجرای آسفالت جزء آخرین مراحل اجرای پروژه می باشد. در حال حاضر اکثر شرکت های راهسازی، قیر مورد نیاز خود را بدون استفاده از ابزارهای برنامه ریزی و عمدتا به روش خرید مستقیم در انتهای پروژه تامین می نمایند. با توجه به نوسانات قیمت قیر در ایران و عدم رشد متناسب شاخص های تعدیل، این شیوه تامین قیر یک روش بهینه محسوب نشده و موجب زیان پیمانکار می شود. در این مقاله با هدف کاهش زیان ناشی از نوسانات قیمت قیر، مسیله تامین قیر به روش ذخیره سازی مطرح شده که در حال حاضر در شرکت های پیمانکاری راهسازی رایج نمی باشد. تامین قیر به روش ذخیره سازی در انبار یک اقدام پیشگیرانه در برابر زیان ناشی از افزایش قیمت محسوب شده اما هزینه های انبارداری و حمل مجدد را به شرکت های پیمانکاری تحمیل خواهد کرد. بنابراین این چالش مطرح می شود که چه درصدی از قیر مورد نیاز به روش خرید مستتقیم تامین شده و چه میزان آن از طریق ذخیره سازی تامین شود. پاسخ به این سوال نیازمند استفاده از یک مدل تصمیم گیری مبتنی بر بهنیه سازی است. در این مقاله یک مدل تصمیم گیری جهت تعیین برنامه بهینه تامین قیر در شرکت های پیمانکاری راهسازی ارایه شده است. جهت بیان اهمیت استفاده از این مدل یک مثال کاربردی مورد بررسی قرار گرفت . در این مثال 9 شرایط مختلف برای تامین قیر مورد نیاز در یک شرکت پیمانکاری تعریف و سپس برنامه بهنیه به دست آمده برای این 9 حالت با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج حاصل نشان داد که کاهش زیان حاصل از بهره گیری از مدل تصمیم گیری، حداقل %18 درصد و حداکثر %93 امکان پذیر است. این موضوع اهمیت بکارگیری این مدل در کاهش زیان شرکت را نمایان می سازد.