همسرآزاری روحی و روانی ناشی از تدوام زوجیت ناخواسته، مصادیق و مبانی ممنوعیت آن از منظر فقه امامیه

واژه همسرآزاری، برخلاف اینکه در اذهان عموم به عنوان آزار و اذیت شوهر علیه زن به کار می‏رود، به صورت آزار زن علیه شوهر نیز موضوعیت می یابد. همسرآزاری روحی و روانی در نتیجه زوجیت ناخواسته، از گونه های همسرآزاری است که از سوی هر یک از زوجین، قابل تصور می باشد. پژوهش حاضر، با هدف تبیین همسرآزاری روحی و روانی ناشی از تدوام زوجیت ناخواسته و مصادیق و مبانی ممنوعیت آن از منظر فقه امامیه، به بررسی و تحلیل می پردازد.

این تحقیق از نوع نظری بوده و روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی است و روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای است و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.
ملاحظات اخلاقی: در تحقیق حاضر، اصل امانتداری، صداقت، بی طرفی و اصالت اثر رعایت شده است.

همسرآزاری روحی و روانی، به عنوان مهم ترین پدیده زوجیت ناخواسته، به اشکال مختلفی از سوی هر یک از زن و شوهر واقع می گردد.

آیاتی از قرآن، از جمله آیه 6 سوره طلاق و 19 سوره نساء به دلالت التزامی، دال بر ممنوعیت همسرآزاری روحی و روانی می باشد، از سوی دیگر، آزار روحی و روانی هر یک از زوجین نسبت به دیگری، غالبا با نوعی عسر و حرج و ورود ضرر همراه است که مستند به قواعد نفی عسر و حرج، معاشرت به معروف و لاضرر، ممنوع می باشد.