مبانی فقهی حقوقی مسئولیت مدنی دولت در جبران خسارات ناشی از واکسن کرونا

شیوع گسترده ویروس کرونا منجر به ابتلا و مرگ انسان های بسیاری در جهان گردیده است. برای مهار این بیماری راه های خاصی مانند واکسیناسیون عمومی در نظر گرفته می شود، زیرا واکسن افزون بر خاصیت پیشگیری از بیماری و ارتقای سلامتی جامعه، بر بنیاد محافظت از جان انسان اثربخشی سریع دارد. همین موضوع باعث شده است که ابهامات حقوقی در خصوص مسیولیت مدنی ناشی از تهیه و تزریق واکسن کرونا پدیدار شود. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف تبیین وظایف دولت نسبت به واکسیناسیون کرونا، بر یک بنیاد فقهی حقوقی مسیولیت مدنی در این زمینه را بررسی می نماید.

در این تحقیق از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است. جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.
ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

هرچند جمع ادله قرآنی، قواعد فقهی و قوانین مذکور تاییدکننده اهمیت مساله واکسیناسیون است، اما با تحلیل دیدگاه های مطرح شده چنین به نظر می رسد که عمده دیدگاه هایی که در نظام حقوقی ما در راستای مسیول دانستن دولت در مقوله واکسن کرونا مطرح شده، از کارایی لازم برخوردار نبوده و دارای نواقصی است.

در نوشتار حاضر مسیولیت مدنی دولت در برابر زیان های ناشی از واکسن کرونا به اثبات رسیده است. مبنای مسیولیت مدنی دولت در جبران خسارات واکسن کرونا، نظریه «احترام» است که بیان می دارد «شایسته نیست هیچ حقی از هیچ کسی ضایع شود»، لذا دولت به عنوان واردکننده یا سازنده واکسن، در هر مرحله سبب ایراد زیان شده باشد، باید از عهده زیان برآید. این مسیولیت مشتمل بر مواردی چون تهیه واکسن، تعهد مقامات و نهادهای مسیول، توزیع عادلانه واکسن و جلوگیری از ورود و عرضه واکسن های تقلبی است.