ارائه راهبرد ارتقای امنیت شهری در سکونتگاه های غیررسمی (مطالعه موردی: شهر سنندج)

محلات خودرو یا حاشیه نشین به بیان درستتر، اسکان غیررسمی نامیده شده‎اند و کارکرد اصلی آنها تامین زمین و الگوی ساخت متناسب با توان مالی گروه های کمدرآمد مهاجر از روستاها یا گروه های کمدرآمد و فقیر شهری رانده شده از بافت موجود شهرهاست. اینگونه سکونتگاه ها که سیمایی نازیبا، خدماتی پایین و ساکنینی کم توان و مشاغلی نامطمین دارند، محیطی آماده برای پذیرش نابهنجاریهای اجتماعی فراهم میسازند و خطرپذیری بالایی در برابر سوانح طبیعی و انسانی دارند. شکل گیری مناطق غیررسمی و شهرک های پیوسته درحومه شهرها که در چندین سال اخیر متاثر از خورندگی زمین های شهری بوده است به دلیل ایجاد لکه های بزرگ در این مناطق (شهرک های جدید)، باعث ساخت وساز بی رویه در زمین های اطراف این مناطق می گردد ،که در پی آن موجب افزایش گرایش به مادی گرایی، کجروی، بی عاطفه گی و بروز بزهکاری در این گونه مناطق شده است این پدیده بنابر مشاهدات جهانی و آسیب شناسی فرایند شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه پدیدهای موقتی و روبه زوال نیست، بلکه همواره رو به گسترش است. در حال حاضر سکونتگاه های غیررسمی در شهر سنندج با وسعت 450هکتار و جمعیتی متجاوز از 173213 نفر می باشد. جمعیت محلات اسکان غیررسمی در این شهر از بی مهری های سیاست های توسعه شهری رنج میبرند و شاخصهای اجتماعی- اقتصادی و کالبدی آنها در وضعیت نامناسبی قرار دارند. در این پژوهش، نخست به وجوه مفهومی و نظری سکونتگاه های غیررسمی اشاره شده و همچنین روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده که از مدل swot به منظور ارایه راهبرد در نرم افزار crm استفاده گردیده است. نتایج نشان می دهد که راهبرد ارتقای امنیت شهری سنندج در سکونتگاه های غیررسمی از نوع استراتژی so بوده است که در قالب این استراتژی ها با بهره جستن از نقاط قوت داخلی تلاش می شود تا از فرصت های خارجی بهره برداری شده و با بهره گیری از نقاط قوت موجود ، فرصت ها را به حداکثر برسد.