بررسی و تاثیر آیین و منظر آیینی و اسطوره ها و نمادها بر منظر شهری

منظر پدیده ای عینی- ذهنی است که در پی فهم انسان از محیط شکل گرفته و در بستر تاریخ و زمان اشکال مختلف به خود می گیرد . مفهوم منظر در معماری به یک معنی محیط پیرامون است و بر فضای ملموس و رویت پذیر اطلاق می شود ، اما معنای دیگر دلالت بر ذهنیتی دارد که در انسان به واسطه مواجهه با این فضای کالبدی ، نقش می بندد . در این میان گاه منظر با مفاهیم هویت بخشی همچون فرهنگ و آیین عجین شده و جلوه های عینی و ذهنی ویژه ای را با توجه به موقعیت های مکانی خاص، به وجود آورده است که این فضاهای آیینی از دیرباز نقش مهمی در شکل دهی به منظر شهرها داشته اند و از قویترین تجربه های فضاهای جمعی و یکی از علل اصلی شکل گیری شهرها بوده اند. منظر آیینی به عنوان زیرمجموعه ای از منظر و به عنوان بخش مهمی از منظر فرهنگی، منظریست که عکس العمل جامعه نسبت به نیازهای معنویاش محسوب میشود. انسان از دوران باستان تاکنون در پیوندی مستقیم با طبیعت بوده، از اینرو منظر زیستی و منظر آیینی، متاثر از منظر طبیعی و عناصر سازنده آن بوده است. این امر به ویژه در مورد منظر آیینی هنگامی اهمیت پیدا میکند که میدانیم عناصر طبیعی منظر، همواره علاوه بر عینیت و عملکرد خود، دارای مفاهیم ذهنی، رمزگونه و معنوی نیز بوده اند و به صورت نماد و استعاره از آنها استفاده شده است