تحلیل پی آمدهای چندفرهنگ گرایی در ایران بر مدار آرای منتقدان

در شرایطی که تنوع فرهنگی و قومی در درون سازواره فراگیر میهن و هویت ملی امری واقعی و انکارناشدنی است، چند فرهنگ گرایان برآنند که بر مدار آراء و انگاره های آنان و با به رسمیت شناختن تفاوت ها و الزامات آن در سیاست گذاری ها می توان به سازگاری و تقویت هویت و همبستگی ملی رسید. منتقدان در مقابل، مبانی این آراء را به چالش می کشند و برخی نیز بر ضرورت نگاه بومی مبتنی بر فرهنگ ها و بسترهای محلی تاکید می نمایند. با نظر به این نقدها و در شرایطی که ایران دارای تنوع قومی و فرهنگی زیادی است، کاربست سیاست های چندفرهنگ گرایانه نیازمند توجه بیشتر است. بر این اساس، مسیله اصلی پژوهش حاضر بررسی و تحلیل آثار چندفرهنگ گرایی در ایران و سوال اصلی این است که چندفرهنگ گرایی چه اثری بر رویکردهای مختلف گروه های اقلیت دارد؟ هدف رسیدن به فهمی بهتر از پی آمدهای سیاست ها و رویکردهای چندفرهنگ گرایانه است و این فهم به سیاست گذاری و برنامه ریزی مناسب تر در این حوزه کمک خواهد کرد. برای بررسی موضوع، از روش کمی پیمایش و ابزار پرسشنامه در شهر اهواز استفاده شد. یافته های پژوهش نشان می دهد رویکرد چندفرهنگ گرایانه به تقویت هویت ملی و همبستگی اجتماعی نمی انجامد، اما درعین حال حس مسیولیت پذیری اعضای گروه های مختلف نسبت به مسیولیت های شهروندی ملی را کاهش نمی دهد و با نظر به این که به تقویت گرایش اعضای گروه های اقلیت به فرهنگ خودی نیز منجر نمی شود، می توان گفت این سیاست ها تا حد زیادی مطابق نقدهای نظری ارایه شده، در عمل در ایران نامطلوب یا دست کم بی اثر هستند و کاربست این رویکرد باید مورد بازاندیشی و بررسی بیشتر قرار گیرد