تاثیر رویدادهای استرس زای زندگی و بدتنظیمی هیجانی بر علائم جسمانی سازی با نقش میانجی ناگویی هیجانی در پرستاران

مشکلات مربوط به کار از نظر جسمی و روانی بر پرستاران تاثیر منفی می گذارد و منجر به شکایات جسمانی می شود. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر رویدادهای استرس زای زندگی و بدتنظیمی هیجانی بر علایم جسمانی سازی با نقش میانجی ناگویی هیجانی در پرستاران انجام شد.

پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی از نوع معادلات ساختاری است. جامعه پژوهش شامل تمامی پرستاران مشغول به کار در بیمارستان ها و مراکز درمانی شهر تهران بودند. در این مطالعه، 230 نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند.  ابزارهای پژوهش عبارت اند از: پرسشنامه جسمانی کردن (PHQ-15)، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (TAS-20) و مقیاس رویدادهای زندگی (LES). داده های پژوهش با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS و به کمک روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شد.

نتایج یافته ها نشان از برازش مدل مفروض است. همچنین اثر مستقیم رویدادهای استرس زای زندگی (150/0=β و 002/0=P)، بدتنظیمی هیجانی (563/0=β و 001/0=P) و ناگویی هیجانی (408/0=β و 021/0=P) بر علایم جسمانی سازی معنادار بودند. افزون بر این ناگویی هیجانی در رابطه بین رویدادهای استرس زای زندگی و بدتنظیمی هیجانی با علایم جسمانی سازی در پرستاران نقش میانجی داشت.

نتایج این مطالعه نشان از اهمیت نقش میانجی ناگویی هیجانی در رابطه بین رویدادهای استرس زای زندگی و بدتنظیمی هیجانی با علایم جسمانی سازی پرستاران است. بنابراین طراحی مداخلات مبتنی بر این مولفه ها ضروری است، زیرا  احتمالا می تواند به طور قابل توجهی کارکردهای جسمانی و روان شناختی پرستاران را در یک محیط کاری پر استرس بهبود بخشد.