بیماری معنوی و علل آن در اندیشه ی علامه حسن زاده آملی و علامه مصباح یزدی

فهم صحیح معنای سلامت و بیماری در زندگی فرد و دانستن علل آن، کمک شایانی به وی برای داشتن یک زندگی سالم میکند. هدف از این پژوهش آشنایی هرچه بیشتر با بیماری معنوی و علل آن با تاکید بر دیدگاه دو فیلسوف جامع نگر معاصر، علامه حسنزاده آملی و علامه مصباح یزدی است. قرآن کریم کمال نهایی انسانها را تقرب به پروردگار و اطاعت محض از فرمانهای او میداند. بدیهی است که رسیدن به این مهم، به دلایلی دستخوش انحراف شود، به گونهای که انسان را دچار بیماری معنوی و در نهایت، سقوط اخلاقی کند. تحقیق حاضر به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای در پی پاسخ به این سوال است که از منظر علامه حسنزاده و علامه مصباح، چه عواملی موجب بیماری های معنوی و تهدید سلامت روحی انسانها در زندگی میشوند. یافته های پژوهش حکایت از آن دارد که علت بیماری معنوی انسان در زندگی، در اندیشه ی علامه حسنزاده، غفلت در کنار سایر علل همانند نبودن به یاد خدا، گناهان زبان و تزاحم شهوات است؛ اما از دیدگاه علامه مصباح یگانه علت غفلت از خود و خالق است که بنابر دلایلی، از جمله نداشتن معرفت از جایگاه خود، بی توجهی به نعمتهای الهی، تبعیت از هوای نفس، توجه بیش از حد به مادیات و ظواهر زندگی پدید می آید. از نظر نگارندگان، دیدگاه علامه مصباح با مبانی قرآن و روایات سازگارتر است.