سلوک سلبی در ساحت سلامت اعتقادی اخلاقی از منظر علامه حسن زاده آملی

اصطیاد و استنباط و بلکه استناد به منطق و مکتب سلوکی علامه حسن زاده آملی رض و بیان و تبیین آن از اهمیت و ضرورت علمی و عملی خاصی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر گزارش توصیفی تحلیلی با تکیه بر روش استنادی، اصطیادی و استنباطی با دلالت های تطابقی، تضمنی و التزامی از اندیشه و آثار علامه است، زیرا در هندسه سلوکی علامه، سلوک سلبی و ایجابی بصورت منظومه ای و درهم تنیده سالک توحیدی را به سرمنزل مقصود و غایت قصوای معرفت و معنویت سوق و سیر می دهند تا به مقام فنای تام و آنگاه شهود قلبی جمال رب و وجه الله نایل گردد. سلامت در سلوک اخلاقی عرفانی در کلام و کردار علامه حسن زاده آملی نشانه هایی دارد مانند: نشانه های سلبی سلامت در ساحت اعتقادیات سلب شک، شبهه و شرک و در ساحت اخلاقیات سلب گرایش های نفسانی مانند شهوت، شکم و شهرت طلبی، افزون برآن سلب میل به گناه و گریز از گناهان شرعی و شانی شان سلوکی است و مهمتر از موارد یادشده در فرایند از سلوک تا شهود نیز عبارتند از: سلب خودگرایی، انگیزه غیر خدایی داشتن در طی منازل سلوکی و مراتب متناظر به هر منزل،دوری از نامحرمان سلوکی شهودی، اجتناب از سلوک غیر شرعی و غیر ولایی و به بیان دیگر بیان ایجابی مراقبت سلوکی در تمام مراحل و مراتب سلامت معنوی . سلوک سلبی در طول سلوک ایجابی زیرساخت نیل به کمالات وجودی، مقامات معنوی و فتوحات غیبی است که اولا دارای مراحل و مراتب و ثانیا الزاماتی مانند ولایت گرایی و مراقبت نفس دایمی است.