نقش میانجی گر حس عاملیت در تبیین اثر نگرش به زمان و امیدبه اشتغال بر کیفیت زندگی دانش آموختگان کم بینا و نابینا

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گر حس عاملیت در تبیین اثر نگرش به زمان و امید به اشتغال بر کیفیت زندگی دانش آموختگان کم بینا و نابینا بود.

روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی و به لحاظ هدف نیز کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی افراد نابینا و کم بینا بین سنین 21 تا 35 سال عضو انجمن نابینایان استان خوزستان در سال 1401 بود که دارای تحصیلات دانشگاهی) کاردانی تا دکتری(بودند. 233 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه کیفیت زندگی نابینایان)فورست، 2000 (، پرسش نامه نگرش به زمان)میللو و وورل، 2010 (، پرسش نامه امید به اشتغال)قریشی راد، 1387 (و پرسش نامه احساس عاملیت نابینایان فراهانی و همکاران) 1396 (بود. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و مدل یابی معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفت.

ضریب مسیر غیر مستقیم بین امید به اشتغال و کیفیت زندگی) 001 / β=0/182 ،P=0 (مثبت و ضریب مسیر غیر مستقیم بین نگرش منفی به زمان و کیفیت زندگی) 001 / β=-0/159 ،P=0 (منفی و معنا دار بود. اما ضریب مسیر غیر مستقیم بین نگرش مثبت به زمان و کیفیت زندگی معنا دار نبود.

نتایج نشان داد که حس عاملیت، اثر نگرش منفی به زمان بر کیفیت زندگی دانش آموختگان کم بینا و نابینا را به صورت منفی و اثر امید به اشتغال بر کیفیت زندگی آنان را به صورت مثبت و معنا دار میانجی گری می کند.