اثربخشی آموزش مداخله دلبستگی محور به مادران پسران دبستانی با استرس بالای والدینی

چکیده استرس والدینی یک مفهوم متقابل فرهنگی است و تحت شرایط خاص خانواده و زندگی قرار می گیرد. همچنین، استرس والدینی با گرمی، محبت و صمیمیت در روابط والد وکودک در تعامل است. مداخله دلبستگی محور، یک رویکرد رابطه محور است که سبب تقویت روابط کودک و والد می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش مداخله دلبستگی محور بر کاهش استرس والدینی، مادران پسران دبستانی بود.روش پژوهش: جامعه آماری این پژوهش نیمه تجربی، دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی(دوره اول)، منطقه 4 آموزش و پرورش شهر تهران بودند که در سال تحصیلی 98-1397 مشغول به تحصیل بودند. به این منظور مادران 300 دانش آموز، به پرسشنامه استرس والدینی پاسخ دادند. سپس از بین مادرانی که با توجه به پرسشنامه، استرس والدینی بالا داشتند (معیار برای ورود به پژوهش مادرانی بودند که در پاسخ  به پرسشنامه استرس والدینی یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بودند)، 30 نفراز مادران به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (15 نفر در هر گروه)جایگزین شدند. ده جلسه مداخله دلبستگی محور(شامل چهار جلسه گروهی 120 دقیقه ای و شش جلسه فردی 60 دقیقه ای) در گروه مداخله اعمال شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری و طرح سری های زمانی تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که استرس والدینی در مادران گروه مداخله در هر سه حیطه آشفتگی والدین، تعامل ناکارآمد والد- کودک و کودک دشوار کاهش معنا داری داشته است. با توجه به مولفه های مداخله دلبستگی محور، می توان این طور نتیجه گیری کرد که افزایش حساسیت مادرانه و بهبود الگوی رابطه مادر وکودک، افزایش احساس صلاحیت مادر در حل مشکلات و نقش والدینی خویش موجب کاهش استرس والدینی در مادران شده باشد.