تببین مفهوم دستور زبان طراحی شهری در الگوی بافت های تاریخی

شهر درون خود مجموعه ای از مشکلات و نیز فرصت ها و امکانات را در کنار هم جای داده است که سیاست های کنونی در استفاده از امکانات درونی آن برای غالب شدن بر مشکلات کافی نبوده است. تهیه سیاست ها و برنامه های طراحی و برنامه ریزی شهری خود در جهت رهنمونی شکل فیزیکی شهر و نحوه دخالت در شهر کفایت نمی کند. با توجه به شرایط حیاتی و ضروری بافت های فرسوده شهری و مشکلاتی که درون شهر وجود دارد، مداخله و دخالت هدفمند در آن ها بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. هدایت کیفیت های محیطی نمود پیچیده ای است که اسناد و چارچوب متداول شهرسازی قادر به انجام آن نمی باشد و نیازمند به ابزاری متفاوت است؛ در این میان، سند چارچوب طراحی شهری یکی از مهمترین اسنادی است که وظیفه آن، هدایت پروژه های طراحی شهری می باشد. این مقاله بازخوانی طراحی شهری را با هدف شناخت مولفه ها، معنای و مفاهیم نهفته در پس کالبد متفاوت طراحی شهری و همچنین بررسی تجارب اسناد طراحی شهری در ایران و جهان مورد بررسی قرار داده است. فراگیری رویکرد زبان شناسی این موقعیت را فراهم می کند که هم تمامیت موضوع مورد مطالعه به طور یکجا در نظر گرفته شود و هم اجزای موضوع، شناسایی شوند و هم ارتباط موجود بین اجزا به روش نطامند بررسی و تحلیل شوند. هدف این مقاله، دستیابی به یک ساختار و فرایند منطقی در تهیه اسناد و دستور زبان طراحی شهری می باشد. در این مقاله ابتدا مفهوم دستور زبان و چگونگی کاربرد مفاهیم زبان شناسی در شهرسازی و تجارب جهانی و ایرانی استفاده از اسناد طراحی شهری مورد بررسی قرار گرفته است.