معماری معاصر ایران و مسئله جهانی شدن (بررسی علل ناکامی معماری معاصر ایران از دستیابی به معماری جهانی)

دنیای معاصر، به واسطه رسوخ وسایل ارتباطی نوین، هویت معین خود را دایما در حال تغییر معیار، تحول و بحران می بیند. دیدگاه جهانی در مورد تغییر ماهیت معماری مدرن، بینش های اساسی را در مورد موضوعاتی از قبیل تاثیر فناوری بر معماری مبتنی بر روابط میان سنت و بدعت، ارایه می کند. در این میان، با وقوع انقلاب صنعتی، شیوه تولید تکنولوژیک جدیدی قدم به عرصه وجود می نهد؛ که متکی بر ماشین است. بدین ترتیب، سرمایه به عنوان یک عامل مهم تولید، رخ می نماید و جریان های دیگری در توسعه، پدیدار می شوند؛ که نظریه پردازی های جدید را در عصر پسانوسازی و جهانی شدن رقم زده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که جهانی شدن یا سنتی ماندن، نتیجه چالش میان سنت و تجدد در بستر فرهنگ جهانی است و دستیابی به آن، متاثر از صنعت، سرمایه، تکنولوژی و رقابت می باشد. این پژوهش بر آن است تا با روش کیفی و در قالبی تاریخی، به ریشه یابی مسیله عقب ماندگی معماری معاصر ایران از معماری جهانی و فرایند جهانی شدن، بپردازد. به نظر می رسد ریشه بسیاری از ناکامی ها، در فهم شرایط موجود معماری و توانایی شناخت گفتمان های تاریخی نهفته است.