تاثیر خشونت سیاسی و ترور بر تغییرات سیاسی در دوره پهلوی

تحولات تاریخی از مجرای رویدادهای مسالمت آمیز و خشونت باری چون رفورم، انقلاب، جنبش های اجتماعی، کودتا و شورش شکل می گیرد. ترور از شیوه های تغییر خشونت باری است که بسته به میزان استحکام و ثبات ساختارهای سیاسی، تاثیرات متفاوتی بر روند تحولات بر جای می گذارد. خشونت سیاسی و ترور هم علت و هم معلول انسداد یا فقدان ساختارهای سیاسی نهادینه شده در درون جوامع است. در نبود مکانیسم هایی برای حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات ، کشمکش حادث می شود و از خارج از چارچوب های مورد اجماع گروه های سیاسی و به شیوه های خشونت آمیز فیصله می یابد.خشونت سیاسی و ترور در ایران ، از زمان مشروطه متاثر از تحولات تاریخی داخلی و خارجی، اشکال جدیدی یافت و یکی از متداول ترین شیوه های کنش گری سیاسی و تحقق بخشی به آمال و آرمان های شخصیت ها و گروه های رانده شده یا خارج از بلوک قدرت شد. ریشه های فکری ایدیولوژی های مستعد خشونت، مثل تفسیرهای ناصواب از اسلام و باور به کارآمدی شیوه مبارزات مسلحانه، در کنار انسداد سیاسی و ساختاری در دولت برای مشارکت و کنش گری مسالمت آمیز در تاریخ معاصر ایران، خشونت و ترور را به ابزاری علی الظاهر موثر برای پیشبرد اهداف سیاسی جریان ها و گروه های مزبور تبدیل کرده است. دغدغه اصلی این پژوهش را بررسی میزان تاثیر گذاری به کارگیری خشونت به عنوان شیوه ای از کنش سیاسی، بر روند تحولات تاریخی ایران در دوره پهلوی دوم تشکیل می دهد. بنابراین در نوشتار حاضر با اتکاء به روش تحلیلی-توصیفی روند شکل گیری خشونت سیاسی و به کارگیری ترور در ایران معاصر و تاثیرگذاری آن بر تحولات پهلوی دوم را مورد بررسی قرار گرفته است.