راهکارهای مدیریت هوشمند بحران در مراحل کاهش خطر و آمادگی در شهر تهران

زمینه و هدف:

 شهر تهران به واسطه تمرکز بیش از حد جمعیت و قرار گرفتن در منطقه ای پرخطر ازنظر وقوع بلایای طبیعی با چالش های جدی در مدیریت بحران روبه رو است. هدف این پژوهش شناسایی نقاط قوت و ضعف (عواملی داخلی) و فرصت ها و تهدیدها (عوامل خارجی)، وضعیت مدیریت بحران در شهر تهران در مراحل کاهش خطر و آمادگی و ارایه راهبردهای مدیریت هوشمند بحران و اولویت بندی آن هاست.

روش :

در این پژوهش از تلفیق روش کمی و کیفی استفاده شده است. روش گردآوری داده، ترکیبی از شیوه اسنادی و کتابخانه ای و همچنین مصاحبه نیمه ساختاریافته است که طی آن با 10 کارشناس حوزه های شهر هوشمند، مدیریت بحران و برنامه ریزی شهری مصاحبه شده است. روش تحلیل این پژوهش روش تحلیل راهبردی یا سوات است و برای اولویت بندی راهبردها از ماتریس برنامه ریزی استراتژیک کمی استفاده شده است.

یافته ها :

باتوجه به اینکه امتیاز عوامل داخلی برابر با 2/333 و عوامل خارجی عدد 2/351 است. در ماتریس ارزیابی اقدام و موقعیت راهبردی موقعیت راهبردی متناسب برای برخورد با مسیله مدیریت هوشمند بحران در شهر تهران موقعیت تدافعی است. پس از ارزیابی 23 استراژی، باتوجه به امتیازات جذابیت کل در ماتریس برنامه ریزی استراتژیک کمی به ترتیب راهبردهای WT3 با امتیاز جذابیت کل 5/593، ST5 با امتیاز 5/127، WO3 با امتیاز 5/125، WT2 با امتیاز 5/055، WO4 با امتیاز 5/009 و SO1 با امتیاز 4/988 دارای اولویت های اصلی هستند.

نتیجه گیری :

در نهایت پس از اولویت بندی 23 راهبرد به دست آمده، راهبردهای اولویت دار پژوهش نشان می دهند نیاز است تاسیسات و تجهیزات شهری با مکان یابی نادرست در تلفیق با پهنه های با بیشترین میزان ساخت وساز نامناسب شناسایی شوند؛ باید ساخت وسازها در محدوده های پرخطر به صورت برخط پایش شوند؛ از بانک های اطلاعاتی برخط جهت مکان یابی و اصلاح مکان تاسیسات موجود و آتی استفاده شود؛ باید قوانین محدودکننده در جهت منع ساخت وساز در حریم مسیل های سیل خیز تدوین شوند و بر اجرای آن ها نظارت دقیق صورت گیرد و همچنین باید سامانه هوشمند مدیریت نوسازی بافت فرسوده جهت تجمیع اطلاعات برخط این گونه از بافت ها و ثبت نام ذی نفعان طراحی و اجرا شود.