استانداردهای رابطه و خشونت خانگی در کارکنان بیمارستان های شهر بجنورد: نقش میانجی گری بهزیستی فردی

بی توجهی به خشونتخانگیبه عنوان یک آسیب اجتماعی جدی، می تواند زیان های جبران ناپذیری به جامعه وارد کند. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گری بهزیستی فردی در رابطه بین استانداردهای زندگی مشترک و خشونت خانگی در کارکنان بیمارستان های شهر بجنورد می باشد.

طرح پژوهش همبستگی از نوع الگویابی معادلات ساختاری بود. نمونه شامل 250 نفر از کارکنان متاهل بیمارستان های شهر بجنورد بود که به روش سرشماری انتخاب شدند. شرکت کنندگان در این پژوهش پرسشنامه اختصاصی رابطه (ISRS)، پرسشنامه بهزیستی عمومی (GWB) و پرسشنامه تاکتیک های حل تعارض (CTS2) را تکمیل نمودند. برای آزمودن الگوی پیشنهادی، روش الگویابی معادلات ساختاری با استفاده از رویکرد دو مرحله اندرسون و گریبینگ و با کمک نرم افزار  AMOS- 24و  SPSS- 24به کار برده شد و برای بررسی معناداری اثرات غیر مستقیم، روش بوت استروپ به کار گرفته شد.

یافته ها نشان داد الگوی پیشنهادی از برازندگی خوبی برخوردار است. استانداردهای زندگی مشترک و بهزیستی فردی رابطه معنی داری با خشونت خانگی دارند. همچنین اثر میانجی گری بهزیستی فردی در رابطه بین استانداردهای زندگی مشترک و خشونت خانگی مورد تایید قرار گرفت (0001/0 <P).

پژوهش حاضر نقش واسطه ای بهزیستی فردی را در رابطه بین استانداردهای زندگی مشترک و خشونت خانگی را نشان داد. بنابراین مداخلات زوج درمانی می توانند با تکیه بر استانداردهای زندگی مشترک و نیز آموزش به زوجین برای تقویت بهزیستی فردی، خشونت خانگی را کاهش دهند.