بررسی تاثیر درمان های پریودنتال بر مقاومت به انسولین در افراد دیابتیک مبتلا به پریودنتیت

مقدمه : 

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر درمان های پریودنتال بر مقاومت به انسولین و شاخص های پریودنتال در افراد دیابتیک مبتلا به پریودنتیت برحسب میزان کنترل قندخون در دانشکده دندانپزشکی اصفهان در سال های 96-1395  بود.

مواد و روش ها:

این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی کنترل شده یکسوکور بر روی مراجعین مرکز درمانی خرم اصفهان و دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد .بیماران پس از اخذ رضایت و براساس معیارهای ورود انتخاب شدند .بیماران براساس کنترل قند خون در چهار گروه قرار گرفتند (کنترل ضعیف، متوسط، خوب دیابت و غیردیابتی.)قبل از شروع درمان های غیرجراحی پریودنتال، شاخص های پریودنتالی اندازه گیری شد و میزان مقاومت به انسولین در این بیماران با کمک رزیستین بزاق تعیین گردید.سپس جرمگیری و تسطیح ریشه و آموزش بهداشت این بیماران انجام شد. بیماران به مدت 3 ماه فالو شده و مجددا میزان مقاومت به انسولین آن ها و شاخص های پریودنتال سنجیده شد. در نهایت داده ها با استفاده از آزمونهای آماری آنالیز واریانس یک طرفه Tukey's Post Hoc Test وPaired smaples t-test ، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت 0.05.  به عنوان سطح معناداری در نظر گرفته شد.

 نتایج نشان داد، میانگین هموگلوبین گلیکوزیله ، عمق پاکت، درصد نواحی دارای خونریزی و شاخص پلاک در هر 4 گروه قبل وبعد از درمان تفاوت معنی دار داشت P-Value<0.05 ،اگر چه میانگین تغییرات این شاخص ها بین گروه ها معنی دارنبود (به ترتیب 45%، 58%،19% و 48%)

 نتایج نشان داد که انجام درمان های غیر جراحی پریودنتال باعث بهبود شاخص های پریودنتالی وکاهش میزان هموگلوبین گلیکوزیله و رزیستین بزاق می شود . ولی بین شدت دیابت و شاخصهای ذکر شده ارتباط دیده نشد.