واپایش (کنترل) درد با کتامین در شرایط جنگی - ملاحظات و پیامدها

واپایش (کنترل) درد در مصدومین تروما در مرحله پیش بیمارستانی و بعد از انتقال به بیمارستان موضوع مهم و قابل تاملی است که در بسیاری مواقع در هیاهوی امدادرسانی در صحنه حادثه و میدان نبرد از ذهن امدادگران دور می ماند. بررسی این نیاز مبرم در ترومای جنگی هدف این نوشته علمی است.

در شرایط میدانی دو گروه صد نفره از مصدومین جنگی نیازمند دریافت مسکن بر اساس شدت درد وارد مطالعه و به صورت تصادفی به دو گروه  تقسیم  شدند. در گروه  الف صرفا از داروی کتامین و در گروه ب از ترکیب کتامین به همراه دیازپام به صورت هم زمان استفاده شد.

قبل از تجویز مسکن، مصدومین به علت تحمل درد دچار تاکیکاردی و افزایش نسبی فشار خون می شدند. این شرایط به نوبه خود افزایش مصرف اکسیژن و کاتابولیسم را به دنبال خواهد داشت. همراهی خونریزی با این شرایط، مصدوم را به سمت شوک سوق خواهد دارد. کلیه مصدومان دریافت کننده کتامین در شرایط جنگی درجاتی از بی دردی را تجربه کردند. استفاده هم زمان از بنزودیازپین ها برای واپایش (کنترل) سایر علایم کمک کننده است. مصدومین گروه دوم که هم زمان با کتامین ، بنزودیازپین دریافت کرده بودند، به صورت واضحی با کاهش آژیتاسیون همراه بودند (p≤0.05).

در ارزیابی نیاز مصدومین جنگی به مسکن، عواملی نظیر سلامت روانی، سلامت جسمانی و میزان تمرین، سابقه مصرف دارو، فرهنگ، آموزش، سابقه اعتیاد به داروهای مخدر و بسیاری موارد دیگر بستگی دارد. تجویز کتامین در مجروحین جنگی به درجات موجب کاهش درد و تجویز هم زمان بنزودیازپین ها موجب کاهش سایر علایم همراه می شود.