اولویت بندی تسهیلات مورد نیاز حمل و نقلی برای معلولین (مطالعه موردی: منطقه 7 شهرداری تهران)

نیاز به جابه جایی از بنیادی ترین پیش نیازهای جوامع بشری است. افراد معلول و سالخورده به دلیل محدودیت های حرکتی که دارند، قادر به استفاده از تسهیلات حمل و نقل فراهم شده برای سایر عموم مردم نخواهند بود. این امر سبب می شود که مشارکت این افراد و میزان بهره وری آن ها در جامعه کاهش پیدا کند. طبق آمار سازمان جهانی سلامت، معلولیت ها به ترتیب فراوانی عبارتند از: ناتوانی در حرکت، مشکلات بینایی، مشکلات شنوایی و استفاده از ویلچر. این افراد توانایی استفاده از خودروهای شخصی را به طور مستقل ندارند و وابسته به شخص یا سیستم حمل ونقل دیگری هستند. در این پژوهش ابتدا به بررسی ویژگی های حرکتی و نیازهای حمل و نقلی این افراد با توجه به نوع معلولیت آن ها پرداخته می شود. در ادامه با توجه به پرسشنامه ای که برای نظرسنجی از افراد معلول در خصوص میزان مشکلات عمده آن ها در استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی تنظیم شده، حداقل پارامترهای موردنیاز و موثر برای استفاده معلولین از تسهیلات حمل و نقلی مشخص شده است. سپس پارامترهای شاخص با بهره گیری از روش تصمیم گیری چندمعیاره سلسله مراتبی به ترتیب اولویت وزن دهی می گردند. نتایج تحقیق نشان می دهد چون بیشترین سهم جامعه هدف را معلولیت جسمی و حرکتی تشکیل می دهند، اگر بهبود و توسعه دسترسی معلولین به نقاط شهری با وزن 0.7437، بررسی گزینه های سیستم حمل و نقل با وزن 0.7058 و ارایه آموزش های مستمر و توانمندسازی جامعه هدف مسیله با وزن 0.6343 برای عبور و مرور این دسته از افراد منطبق گردند، با انجام تغییراتی جزیی می توان زمینه تردد بقیه معلولین را در سطح شهر به وجود آورد.