تجربه زیسته عاطفی زنان اقدام کننده به خودکشی

 خودکشی مشکلی جدی در حوزه سلامت و دهمین علت مرگ و میر می باشد؛ به نحوی که در هر 11 دقیقه، یک نفر در جهان بر اثر خودکشی جان خود را از دست می دهد. خودکشی، پدیده پیچیده ای است که عوامل فردی، عاطفی، اجتماعی، روانی و ژنتیکی در آن دخیل می باشد. افرادی که اقدام به خودکشی می کنند، تجارب زیسته متفاوتی دارند. از آن جایی که اقدام به خودکشی ناموفق، در زنان بیشتر از مردان است و یکی از عوامل خطر مهم برای خودکشی در آینده به شمار می رود، پژوهش حاضر با هدف بررسی تجربه زیسته عاطفی زنان اقدام کننده به خودکشی انجام شد.

 برای انجام این مطالعه، از بین کلیه زنان اقدام کننده به خودکشی که به اورژانس اجتماعی شهرستان میبد مراجعه کرده بودند، 9 نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها، مصاحبه های نیمه ساختار یافته انجام گردید و داده ها به روش هفت مرحله ای Colaizzi مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. اعتماد و اعتبار تحقیق بر اساس معیارهای «انتقال پذیری، اطمینان پذیری، تایید پذیری و باورپذیری» بود.

 یافته های حاصل از تجربیات عاطفی شامل هفت مقوله اصلی «تجربه خیانت زوجین، تجربه مشکلات زناشویی، روش های مقابله ای ناکارامد هیجان مدار، تجربه احساس منفی، تجربه فقدان گرمی و حمایت از سوی خانواده، تجربه اختلاف زناشویی والدین و تجربه آزار جنسی در دوران کودکی و نوجوانی» و 15 مقوله فرعی بود.

 اغلب زنانی که اقدام به خودکشی می کنند، تجربه آزار جنسی، جسمی و عاطفی در کودکی و نوجوانی خود دارند. بنابراین، لازم است اجرای برنامه های حمایتی و آموزشی در جهت پیشگیری و کاهش آسیب های ناشی از تجارب آزار جنسی، جسمی و عاطفی برای زنان، در اولویت مراکز بهداشتی، درمانی و آموزشی قرار گیرد.