اثربخشی آموزش واقعیت درمانی بر الگوهای ارتباطی خانواده و ناگویی خلقی در دانش آموزان ابتدایی

الگوهای ارتباطی سالم میان اعضای خانواده و ناگویی خلقی پایین کودکان موجب افزایش موفقیت دانش آموزان در امر تحصیل می شود. بر همین اساس، بررسی و مطالعه عوامل اثرگذار بر الگوهای ارتباطی خانواده و ناگویی خلقی کودکان، به جهت تاثیری که بر بهداشت روانی افراد دارند، حایز اهمیت فراوان است. از این رو هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش واقعیت درمانی بر الگوهای ارتباطی خانواده و ناگویی خلقی دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 بود. به دلیل کثرت افراد جامعه آماری، در مرحله نخست از روش نمونه گیری خوشه ای استفاده شد. در مرحله دوم، تعداد 32 نفر به عنوان نمونه انتخابی به روش نمونه گیری تصادفی مشخص و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. افراد گروه آزمایش به مدت 8 جلسه (یک ساعت) هر هفته یک بار مورد آموزش واقعیت درمانی قرار گرفتند. برای گرد آوری داده ها از مقیاس ناگویی خلقی تورنتو (2006) و پرسشنامه الگوی ارتباطات خانواده فیتزپاتریک و ریچی (1994) استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از روش تحلیل کوواریانس استفاده شده است. نتایج نشان داد که آموزش واقعیت درمانی، الگوی ارتباطات خانواده و ناگویی خلقی را بهبود می بخشد (0/01> p). از این رو، روش آموزشی مبتنی بر واقعیت درمانی، برای افزایش الگوی ارتباطات مثبت خانوادگی و کاهش ناگویی خلقی دانش آموزان توصیه می شود.