مدل یابی خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان بر اساس فرایندهای ارتباطی خانواده و سازگاری آموزشگاهی با نقش واسطه ای تاب آوری

این پژوهش با هدف مدل یابی خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان بر اساس فرایندهای ارتباطی خانواده و سازگاری آموزشگاهی با نقش واسطه ای تاب آوری انجام شده است. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی است که با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری انجام شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر 209177 نفر، شامل همه دانش آموزان پسر مشغول به تحصیل در دوره دوم دبیرستانهای تهران در سال تحصیلی 1400-1399 بودند که بر اساس قاعده استیونز نمونه ای به حجم 385 نفر انتخاب و به پرسشنامه های تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج (2007)، عملکرد خانواده اپشتاین و همکاران (1983)، جو مدرسه زولیگ و همکاران (2009) و تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)، پاسخ دادند. نتایج نشان داد که مدل خودتنظیمی هیجانی براساس فرایندهای ارتباطی خانواده و سازگاری با مدرسه با نقش اثرگذار تاب آوری از برازشی مطلوب برخوردار است. یافته ها نشان دادند که اثر مستقیم فرایندهای ارتباطی خانواده بر تنظیم مثبت هیجان (β=0/420 و 0/001=P) و تنظیم منفی هیجان (β=-0/269 و0/001=P) معنادار است، اما اثر مستقیم سازگاری آموزشگاهی بر تنظیم مثبت هیجان (β=0/031 و0/05<P) و تنظیم منفی هیجان (β=0/661 و 0/05<P) معنادار نیست. همچنین نتایج نشان داد که اثر غیرمستقیم فرایندهای ارتباطی خانواده بر تنظیم مثبت هیجان (β=0/270 و 0/001=P) و تنظیم منفی هیجان (β=-0/133 و 0/001=P) معنادار است و اثر غیرمستقیم سازگاری آموزشگاهی بر تنظیم مثبت هیجان (β=0/229 و 0/001=P) و تنظیم منفی هیجان (β=-0/113 و 0/001=P) نیز معنادار است. در نتیجه فرایندهای ارتباطی خانواده و سازگاری آموزشگاهی می توانند بر خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان تاثیر داشته باشند.