بررسی تاثیرات شیوه حمل ونقل خرد مقیاس (میکروموبیلیتی) در دست یابی به پایداری در شهر تهران

پیامدهای استفاده از خودرو شخصی همواره در کانون توجه پژوهشگران و فعالان حوزه توسعه پایدار شهری بوده است. رویکرد حمل ونقل خرد مقیاس (میکروموبیلیتی) که با بهره گیری از فناوری های نوین در سالیان اخیر فراگیرشده، به عنوان راه حلی مناسب جهت کاهش اتکای بیش ازحد شهروندان به خودروی شخصی و ارتقا ظرفیت و بهره وری حمل ونقل همگانی مطرح می شود، می تواند اثرات مثبتی را بر پایداری محیط زیستی برجای گذارد. بااین وجود، میزان تاثیر این شیوه حمل ونقلی با مختصات منحصربه فردی که از آن برخوردار است، بر ابعاد سه گانه پایداری (محیط زیستی، اجتماعی و اقتصادی) نیازمند بررسی بیشتراست، علاوه بر این در هر موضع مشخص یک بررسی مجزا را می طلبد. در این جستار با بررسی ویژگی های حمل ونقل پایدار و ابعاد حمل ونقل خردمقیاس، بر اساس مرور ادبیات نظری، بررسی تجارب اجرایی و مصاحبه با نخبگان یک چارچوب نظری جهت بررسی تاثیر حمل ونقل خردمقیاس بر هرکدام از ابعاد سه گانه پایداری آماده خواهد شد. در ادامه این معیارها نیز توسط مصاحبه شوندگان در بستر شهر تهران مورد ارزشیابی قرار خواهند گرفت. این بررسی نشان خواهد داد که موفقیت این شیوه حمل ونقل در تهران به لحاظ بعد اقتصادی و اجتماعی پایداری آسیب پذیر بوده و بنابراین پیشاپیش فرهنگ سازی اجتماعی، حضور شرکت های نوآور برای ایجاد یک مدل عملیاتی کارآمد، ایجاد زیرساخت های فیزیکی مناسب و حمایت مالی و قانون گذاری از جانب نهادهای مدیریت شهری لازم است تا حمل ونقل خردمقیاس بتواند در میان مدت و بلندمدت در تقویت پایداری تهران موثر باشد.